In Juni 2019, ben ik er achter gekomen dat ik zwanger was. Ik was op dat moment 18 jaar en woonde begeleid via jeugdzorg. Dat ging super goed. Zo goed dat ik zelf daar weg moest, de gemeente wilde niet meer betalen. Toch wilde ik dit kindje. Ik heb het de vader verteld, die wilde er niks mee te maken hebben. Oké duidelijk, ik stond er alleen voor. Ik heb een geweldige jongen ontmoet. Hij is mijn vriend geworden en we zijn samen voor dit kindje gegaan, ik had het niet beter kunnen wensen.

In februari ‘20 ben ik bevallen van ons zoontje. Na me eerste menstruatie meteen weer begonnen aan de pil. Ons zoontje is nu 19 weken. Ik heb toch voor de zekerheid een test gedaan en wat schrok ik.. zwanger.. ik kon het niet geloven! Hoe kan dat nou weer, ik heb de pil netjes geslikt elke dag! Hoelang, geen idee... ik heb de pil doorgeslikt dus de laatste/eerste menstruatie was ergens in mei... Ik heb het me vriend verteld. Hij reageerde geschrokken en heftig.

Hij denkt er nog niet klaar voor te zijn en vindt het heel heftig om met het idee van 2 kinderen te zitten. Ik zit nog op school, ik vind het ook heftig. De vraag is, is abortus een goeie oplossing voor ons. Hij denkt van wel, tenzij ik al over de 13 weken ben, aangezien het dan wordt geknipt en weggezogen wordt, dan houden we het, zei hij. Ik weet het niet. Praktisch gezien is abortus de betere optie, maar ik denk dat het mij geestelijk teveel gaat doen en ik er te veel spijt van ga krijgen.

Hannah: Ik kan wel de hele dag huilen, ik voel me verschrikkelijk om zo een keuze te moeten maken.

Als ik het houd ben ik bang dat onze relatie stukloopt omdat hij het eigenlijk niet wilt, ondanks dat hij zegt als de een denkt van we houden het wel, dan houden we het hoe dan ook. Als ik het last weg halen ben ik te bang dat ik teveel ga veranderen.

Ik denk dat een abortus teveel invloed heeft op me gedachtes en hoe ik in het leven staat. Volgens mij is het voor mannen anders en is het een makkelijkere keuze. Het enige wat wij nodig hebben om er voor te zorgen dat geen geen stress is, is een groter huis. Maar me vriend denkt dat hij zijn leven moet “weggooien”. Want hij denkt dat hij dan minder met vrienden kan afspreken. Ik weet echt niet wat ik moet doen, ik twijfel zo erg. In me hart wil ik het houden, maar het is gewoon niet verstandig.

Ik kan wel de hele dag huilen, ik voel me verschrikkelijk om een keuze te moeten maken. De keuze is ook duidelijk aan mij. Hij wilt het eigenlijk niet. Ik wil geen overhaaste beslissingen maken, maar hij denkt hoe langer je het in je hebt, hoe moeilijker de keuze wordt! Is dat zo? Geen idee. Ik wil eerst eens weten hoe lang het er al zit. Bij 10/11 weken is het al een geheel mensje. Ik hoop dat me vriend mee kan naar de echo ondanks coronavirus. Misschien dat hij er dan een andere gedachte over gaat krijgen.

In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in