27 juni 2018- Drieluik: geadopteerde Michael Wilmering

  • Leeftijd: 29 jaar

  • Beroep: klassiek zanger

  • Woonplaats: Utrecht/Stuttgart
     

Adoptie was altijd wel aanwezig in mijn leven. Iedereen om mij heen was er heel open over. Bovendien groeide ik op in een warm gezin. Misschien ook daardoor kon ik het vrij gemakkelijk verwerken. Lukte het mij om er goed mee om te gaan.

Geadopteerde Michael.jpg

Maar… vanaf mijn vijftiende wilde ik toch heel graag terug naar Colombia, op zoek naar mijn biologische ouders. Dat mocht niet van mijn ouders, zij vonden mij daarvoor nog veel te jong. Achteraf ben ik ze daar heel erg dankbaar voor, want de ontmoeting die ik uiteindelijk op mijn achttiende met mijn biologische moeder had, heeft veel impact gehad. Al zijn toen ook veel puzzelstukjes op hun plek gevallen.

De zoektocht heeft ongeveer een half jaar geduurd. Toen was ze al gevonden. Omdat mijn adoptiemoeder vanwege een handicap niet kan reizen, heb ik mijn biologische moeder voor de eerste ontmoeting naar Nederland gehaald. Sindsdien ben ik al zeker vijf keer naar Colombia geweest. Ik vind het een heerlijk land, ben er graag. De manier waarop de mensen leven, niet te ver vooruit plannen, niet zoveel denken, dat past bij mij. Als ik in het land ben, ga ik ook altijd wel even langs bij mijn moeder. Al hoeft het contact voor mij niet zo, de band met haar is een beetje stroef. Ze vraagt me bijvoorbeeld nooit hoe het met me is. Wel zeurt ze om geld.
 

Michael: Mijn adoptie heeft ook voordelen. Zeker in mijn beroep. 

Als kind was ik al creatief maar zeker niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Met tijden was ik rebels, een beetje onhandelbaar. Gelukkig heb ik dat met de juiste hulp wel onder de knie gekregen. Bovendien heb ik zang, mijn grote passie ontdekt. Ik hield al van toneelspelen en wist ook dat ik wel een beetje kon zingen, maar dat ik zo’n bijzondere stem had… dat wist ik niet. Dat hebben ze op de toneelschool ontdekt. Daar kreeg ik zangles en heb ik geconstateerd dat opera echt mijn grote passie is, ik kan niet meer zonder. Ik ben overgestapt naar het conservatorium en werk nu als operazanger, bariton.

Gelukkig gaat het ook heel goed. Momenteel zing ik in de opera van Stuttgart en na de zomer heb ik een rol bij Opera Zuid.
Mijn adoptie heeft ook voordelen. Zeker in mijn beroep. Ik ben Nederlander én exotisch tegelijk. Dat kun je als moeilijk ervaren maar je kunt het ook positief inzetten. Het maakt dat ik speciaal ben. Daar maak ik gebruik van. Ik voel me voor een deel ook zeker Nederlander, aan de andere kant voel ik me ook echt een wereldburger. Een combinatie van alles. In de kunst gaat het ook om alles wat samengaat, dus dat komt goed uit. Nogmaals, je kunt het ook positief inzetten.

Meer ervaringsverhalen

Wil jij jouw verhaal (anoniem) met anderen delen?

Stuur jouw verhaal in