Zoeken naar je biologische familie kan op verschillende manieren. Voor vondelingen zijn DNA-databanken tegenwoordig een uitkomst. Maar er is meer. In de Chinese provincie Hunan wordt op dit moment een poster van Wen Xin (20) verspreid. Misschien herkennen familieleden of mensen uit de omgeving van mijn biologische ouders mijn foto.
Wen Xin is vijf dagen oud als ze bij de ingang van een park in de Chinese stad Chenzhou te vondeling wordt gelegd. Na anderhalf jaar in een kindertehuis wordt ze geadopteerd en verhuist ze naar Nederland. Thuis wordt er heel open over de adoptie gesproken. Het is geen taboe. Ik kan altijd bij mijn ouders terecht met vragen. Mijn moeder vertelde vroeger dat ik niet uit haar buik kwam, maar dat ze wel mijn moeder was. En dat zij en mijn vader heel veel van mij en mijn zusje houden.
Op mijn veertiende wilde ik graag zien waar ik als baby gewoond heb. We zijn toen naar Chenzhou gereisd. Ik heb het tehuis gezien en de plek waar ik gevonden ben. Als aandenken heb ik een beetje aarde meegenomen naar huis en we hebben er vergeet-me-nietjes gepland. Voor mij was dat toen voldoende, het gaf rust en voldoening. Vier jaar later bracht haar achttiende verjaardag andere gedachten teweeg. Volgens de Nederlandse wet was ik nu volwassen. Ik vroeg me af of mijn biologische ouders nog aan mij dachten. En of ze zich realiseerden dat ze nu een volwassen dochter hadden.
Dit zorgde voor een nieuwe zoektocht. Ik heb er eerst goed over nagedacht. Die vraag of ze aan mij denken, was voor mij niet voldoende. Misschien een beetje naïef. Stel dat je je biologische ouders vindt. Dat betekent niet dat je meteen goed contact hebt en een connectie voelt. Laat staan dat je die vraag aan ze kunt stellen. Ik geloof niet dat als ik mijn biologische familie vind, mijn leven in een keer helemaal goed is. Waar was ze dan wel benieuwd naar? Ik begon me af te vragen op wie ik lijk. Kleine dingetjes zoals karaktertrekjes, mijn lengte, mijn superbruine ogen. Voor anderen is het heel normaal dat je weet van wie je dat hebt. Voor mij niet. Door mensen in Facebook-groepen voor geadopteerden werd Wen Xin getipt op de internationale DNA-databank '23andMe'. Inschrijven is vrij duur: €179,-. Maar het voordeel is dat je met dit account je ruwe DNA kunt uploaden naar andere databanken. Dat heb ik gedaan bij de Chinese databank 'Wegene', 'My Heritage' en 'GEDmatch'. Zo verhoog je de kans op matches.
Wen Xin: Ik vroeg me af of mijn biologische ouders zich realiseerden dat ze nu een volwassen dochter hadden.
Dit resulteerde in 649 matches! Maar daar schoot ik niet veel mee op. Dit zijn mensen uit de derde en vierde generatie. Eén persoon valt op: met een meisje van 15 jaar heeft Wen Xin overeenkomsten in vijf chromosomen. Dat betekent dat 0,83% van mijn DNA met dat van haar overeenkomt. Ze woont in de VS en is net als ik geadopteerd uit Hunan. Ik heb met haar gemaild. Maar daar bleef het contact bij, ze is er zelf niet zo mee bezig. Jammer, maar ik snap het. Ze zit in de familielijn van mijn over-overgrootouders. Dat is erg ver weg.
Wen Xin ging verder met haar zoektocht. Via een Facebook-groep voor Chinees geadopteerden wereldwijd kwam ze in een We Chat-groep. Dat is een Chinese versie van WhatsApp. In deze groep zitten naast geadopteerden en adoptieouders ook journalisten, searchers en vrijwilligers uit Hunan. Zij kunnen je ter plekke helpen bij het zoeken. Een lid van deze We Chat-groep, een 26-jarige vrouw uit Californië, maakt posters van geadopteerden die op zoek zijn. Hierop staat een foto van mij, de plek waar ik gevonden ben, de datum en de naam die het kindertehuis mij gegeven heeft. Op dit moment wordt deze poster digitaal verspreid in Hunan. Wie weet wat het oplevert.
Op dit moment is Wen Xin veel bezig met het zoeken. Die We Chat-groep is internationaal, dus door de verschillende tijdzones gaan de berichtjes 24 uur per dag door. ’s Avonds zet ik mijn telefoon uit, maar ik denk dat ik zeker zo’n half uur per dag alle berichtjes zit te lezen. Ik vind het heel interessant om te lezen wat iedereen schrijft. De leden delen ook hun successen. Vanmorgen schreef een meisje dat ze haar neef had gezien en vandaag haar biologische ouders ging ontmoeten. Dan denk ik echt: wow! Ik gun het haar natuurlijk, maar ben tegelijkertijd een beetje jaloers. Op dit moment is Wen Xin tevreden met haar zoektocht. Dit is het meeste dat ik vanaf deze afstand kan doen. Piekeren en stressen heeft toch geen zin. Het voelt goed.