Anne
Ik ben Anne. Samen met mijn man hebben wij eind 2018 onze dochter (2015) uit Hongarije mogen verwelkomen. Daar is ons adoptieavontuur echt van start gegaan en we zitten er nog middenin. Ik vind het heerlijk om onze belevenissen, ervaringen, ups & downs van me af te schrijven en te delen met anderen.
13 oktober 2022
Zoals iedere ochtend doe ik het haar van onze dochter, voordat ze straks naar school gaat. We staan samen voor de spiegel in de badkamer. Ze wil graag dat ik haar haar invlecht. Ze is de laatste tijd steeds vaker bezig met uiterlijke kenmerken, van zichzelf en bij anderen. Waar zitten de gelijkenissen in en waar juist de verschillen? Waarin is zij anders dan anderen? Maar ook vooral waarin lijkt zij op ons.
“Mama, ik heb meer slag in mijn haar dan L.” “Ja lieverd, dat klopt. Het haar van L heeft minder slag.” “Ja, L heeft stijl haar en ik niet.” “Dat heb jij goed gezien. Jij hebt dat van je buikmama -en papa.” “Die hebben dus ook slag.” “Ja. Net als ik eigenlijk. Maar jij komt niet uit mijn buik en hebt de slag in je haar niet van mij maar van je buikmama -en papa.”
“Die hebben lang voor mij gezorgd, voordat ik bij jullie woonde.” “Nee lieverd, jij hebt niet bij je buikmama -en papa gewoond.” Ze kijk mij vragend aan. “Jij bent geboren in het ziekenhuis, daar hebben ze een tijdje heel goed voor jou gezorgd. Wij hebben jou opgehaald in het kindertehuis, waar je ook goed verzorgd werd.” “Waarom niet bij mijn buikmama en -papa?” “Jouw buikmama -en papa konden niet voor jou zorgen. Die hadden niet de spullen om voor een baby te kunnen zorgen.” “Dus ze hadden geen bed en flesje?” “Nee.” “Zijn ze dood?” “Dat is een hele goede vraag. Dat weet ik niet, maar ik denk dat ze nog leven.”
Hoe komen we in een gesprekje over je haar, terecht bij je afkomst en de dood? Hoe geef ik antwoord op een vraag, waar ik eigenlijk geen antwoord op heb? Gewoonweg omdat ik het antwoord niet weet.
Ik wil haar niet in het ongewisse laten, maar ik wil ook geen volmondig ja of nee zeggen. Naar alle eerlijkheid heb ik dit antwoord gegeven, waar zij op dat moment genoeg aan had.
Ze kijkt naar onze kleding, wij hebben allebei een broek aan met een zwarte trui. Ze vervolgt: “wij matchen, he?” Even schakelen en weer door, “wat bedoel je lieverd?” “Onze trui en kleding.” “Jazeker. Wij matchen.” “Oké en nu naar beneden mama.” Met andere woorden, het gesprek is klaar.
In dit soort gesprekken vindt ze het juist ook fijn om te zien waarin ze wel lijkt op mij en geloof me als ik zeg, een biologische dochter had niet meer op mij kunnen lijken als zij. Zowel uiterlijk als innerlijk. Dat neemt natuurlijk niet weg dat waar haar afkomst ter sprake kan komen, we die kans grijpen. Juist om haar afkomst een plek te geven in haar leven en in dat van ons.
