We hebben heel veel geluk gehad

20 december 2019- Drieluik: adoptiemoeder Ingrid van Dorp

• Getrouwd, moeder van Remco (29) en Rutger (27)

• Leeftijd: 64 jaar

• Beroep: moeder

• Woonplaats: de Wijk

Van de ene op de andere dag werden we ouders. Natuurlijk, we hadden ons wel voorbereid, er veel over gelezen maar als het dan werkelijk zover is… dat is gewoon niet voor te stellen. Remco, onze oudste zoon, was pas zes dagen oud toen we hem kregen. Rutger, die 2,5 jaar jonger is en drie jaar later bij ons kwam, was vier maanden. Beide jongens zijn geboren in Brazilië.

Dat was eerlijk gezegd een bewuste keuze. Ik had altijd gedacht: ik wil een kind van mezelf en een kind adopteren. Dus toen een zwangerschap uitbleef, was de keuze voor adoptie snel gemaakt. Vrienden van ons hadden net eerder geadopteerd uit Brazilië en via hen hebben we toen ook die weg bewandeld, destijds als ‘zelfdoeners’; dat was in die tijd nog vrij gemakkelijk. Eerlijk gezegd hebben we geen moment gedacht: dit zou weleens niet goed uit kunnen pakken.



Toen we Remco adopteerden, woonden we nog in Nederland maar een paar jaar later, toen Rutger kwam, verbleven we in Californië. Vervolgens hebben we op heel veel verschillende plekken op de wereld gewoond, waaronder Abu Dhabi, Oman en Calgary in Canada. Vanwege het werk van mijn man moesten we veel verhuizen. Voor de jongens was dat volgens mij niet zo’n probleem, zij zaten altijd op internationale scholen en konden over het algemeen vrij snel wennen. Voordeel van die scholen was ook dat ze geen buitenbeentjes waren, wat destijds in Nederland waarschijnlijk wel het geval zou zijn geweest.

Dat gebeurde natuurlijk ook wel als we met zijn vieren als gezin ergens waren. Dan trokken we soms veel bekijks, mensen snapten niet altijd meteen hoe het zat, stelden soms brutale vragen. M aar de jongens wisten zich meestal goed te redden. Ze zijn heel verdraagzaam en we hebben ook geprobeerd ze goed te wapenen. Ik vind dat we heel veel geluk hebben gehad. Ze waren nog heel jong toen ze bij ons kwamen, ze zijn gezond en maken het goed.



Natuurlijk was er wel eens wat, waar niet? Maar geadopteerd zijn was nooit een probleem. Toen Remco in de puberteit kwam, wilde hij graag naar Brazilië. Dat hebben we gedaan toen de jongens 15 en 12 jaar oud waren. Eerst hebben we een mooie rondreis gemaakt door het land en daarna hebben we de families van beide jongens bezocht. De ouders, alle broertjes en zusjes, iedereen hebben we gezien. Onderling communiceren was lastig omdat wij geen Portugees spreken en zij geen Engels. Dus alles verliep via een tolk, een Nederlandse vrouw die eerder ook bij de adoptie had bemiddeld.

De ontmoetingen met de beide families waren ontspannen, het afscheid was emotioneel. De jongens zagen dat wat wij eerder vertelden over hun afkomst klopte en ze konden de beslissing van hun Braziliaanse ouders een plekje geven in hun hart.