02/04/2019 - Tekst: Maarten van Zwieten
Palika Vlasblom en ik, beiden adoptiecoach, zijn vorig jaar begonnen met themabijeenkomsten voor geadopteerden. Deze bijeenkomsten waren zo’n succes, dat de groep van vorig jaar in 2019 doorgaat met verdiepende sessies. Tegelijkertijd start dit jaar een nieuwe groep waarin, weer in zes bijeenkomsten, de belangrijkste thema’s die adoptie met zich meebrengt gezamenlijk worden onderzocht.
De kracht van lotgenotenwerk is niet te onderschatten. Een groep geadopteerden kan, begeleid door ervaringsdeskundige professionals, een veilige plek vormen waarin verbondenheid de basis vormt voor zelfinzicht en leren van elkaar. “Ik heb geleerd dat ik meer ben dan alleen adoptie”, zei een van de deelnemers vorig jaar. “Ik kan nu leven in plaats van het gevoel te hebben dat ik moet overleven.”
Er zijn weinig lotgenotengroepen voor geadopteerden in Nederland, laat staan groepen waarin therapeutisch werk wordt gedaan. Om die reden hebben Palika en ik de handen ineengeslagen en zijn we in 2018 begonnen met groepswerk voor geadopteerden. Vorig jaar vonden zes bijeenkomsten plaats, waarbij telkens een thema centraal stond dat gelieerd is aan adoptie. De thema’s zijn nauw met elkaar verbonden, waardoor inzichten die bij het ene thema worden opgedaan ook een basis bieden voor het onderzoeken van andere thema’s. Vorig jaar ontstond al snel een groeiende kerngroep van deelnemers die aan (bijna) elke bijeenkomst deelnam. Daardoor kwam ook de kracht van het groepsproces goed tot uiting. Bij elke sessie leerden de deelnemers elkaar beter kennen en ontstond er al gauw een groepssfeer van veiligheid en verbondenheid. Dat bleek een prachtige basis voor mooi groepswerk, ontroerende momenten en inzichten.
Eva geeft tijdens de eerste bijeenkomst aan dat ze het heel moeilijk vindt om zich kwetsbaar op te stellen. De andere deelnemers vinden dat helemaal okay, want ze weten precies hoe dat voelt. Wanneer Eva een tijd later iets heel persoonlijks vertelt, wordt ze uitvoerig geprezen. De hele groep is trots op haar en tegelijkertijd vormt ze een voorbeeld voor de rest.
De kracht van herkenning
Hoe leg je aan iemand uit wat het betekent om geadopteerd te zijn? Veel geadopteerden vinden dat moeilijk. Niet alleen is het voor henzelf best ingewikkeld om woorden te geven aan wat hen bezighoudt en waar ze mee worstelen. Innerlijk voelt het vaak al als bijzonder complex en verwarrend. Maar het wordt nog moeilijker als ze iemand tegenover zich hebben die zich niet echt kan verplaatsen in het onderwerp. Daardoor voelen geadopteerden zich vaak onbegrepen en tekortgedaan. Het voelt voor hen dan als onveilig om erover te praten en veel geadopteerden trekken zich om die reden terug uit contact, want de ander begrijpt er toch niets van, of kwetst je met een ongevoelige opmerking. Hoeveel geadopteerden hebben wel niet gehoord dat ze niet te veel in het verleden moeten blijven hangen en dankbaar moeten zijn voor wat ze wél hebben?
Wanneer Mike dit onderwerp aansnijdt, blijkt er enorm veel herkenning te zijn in de groep. Iedereen voelt zich enigszins onbegrepen in zijn of haar directe omgeving. Zowel bij ouders als bij partners of vrienden blijkt het moeilijk te zijn om de innerlijke worstelingen te delen. Er gaat een zucht van opluchting door de groep. “Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag”, zegt een deelnemer. Door bij elke bijeenkomst theorie af te wisselen met opdrachten en deelmomenten wordt elk thema zowel op groepsniveau als individueel nader onderzocht en blijkt er onderling veel herkenning gevonden te worden en daarmee meer erkenning van zichzelf. Want opeens blijken er gelijkgestemden te zijn voor wie een half woord genoeg is om je te begrijpen. Opeens blijken anderen ook met hun achtergrond te worstelen. Bij elke bijeenkomst waren er dan ook meerdere momenten dat deelnemers vertelden over zichzelf en anderen daarna aangaven: “Hé, dat heb ik ook! Nu snap ik mijzelf weer een beetje beter.”
Verschillend en toch verwant
“Sinds de bijeenkomsten heb ik niet meer het gevoel alleen op de wereld te zijn”, zei een deelnemer achteraf. “En het helpt enorm dat Maarten en Palika zelf ook zijn geadopteerd. Ze weten waar we het over hebben.” In de groep van vorig jaar is gebleken dat geadopteerd-zijn een soort wij-gevoel geeft. Dit terwijl de deelnemers aan de themabijeenkomsten van vorig jaar op het oog heel verschillend waren. De leeftijd varieerde tussen begin twintig en eind vijftig en de geboortelanden lagen verspreid over vier continenten. En toch bleken de deelnemers zich al snel nauw verwant te voelen, waarbij de thema’s dienden als de verbindende factor. Want elke deelnemer was vroeg in het leven gescheiden van de geboortemoeder en opgegroeid in een andere omgeving dan het geboorteland. Elke deelnemer herkende het verwarrende gevoel van je nergens echt thuis te voelen. En elke deelnemer worstelde op de een of andere manier met de gevolgen van deze gegevens, bijvoorbeeld in zijn of haar denk- en gedragspatronen, of in de mate van verbinding met een geliefde. Soulmates noemde een van de deelnemers het. “Mensen die me begrijpen zonder al te veel uitleg. Mensen die een steun voor mij zijn omdat ik nu weet dat ik er niet alleen voor sta.” Het feit dat alle deelnemers in hun eigen fase zaten van hun proces van persoonlijke groei bleek totaal niet belemmerend te zijn voor het groepsproces. Integendeel, daardoor bleken de deelnemers elkaar juist te kunnen versterken. Vaak gaf de ene deelnemer woorden aan iets wat de ander tot op dat moment nog niet kon verwoorden. Ook vonden deelnemers inspiratie bij elkaar door net vanuit een ander perspectief naar iets te kijken.
Bij het thema ‘Nature & Nurture’ vertelt Jamilla over haar rootsreis en hoe ze met al haar zintuigen merkte dat ze weer thuis was. Dat maakt dat een andere deelnemer opeens beter contact kan maken met haar nature-kant. Ze beseft dat ze deze kant van haar lang heeft weggedrukt en ontkend.
Van een tijdelijk huis naar eindelijk thuis
Ook in 2019 worden er weer zes themabijeenkomsten voor geadopteerden georganiseerd, begeleid door Palika en mij. Thema van de eerste bijeenkomst is ‘Afstand & Adoptie’. Tijdens deze sessie wordt ingezoomd op het deel van het leven voorafgaande aan de adoptie. Een vaak vergeten deel, maar wel van grote invloed op het latere leven. Bijzonder is dat alle bijeenkomsten deze keer in een luxe yurt (spreek uit als joert) plaatsvinden. Een yurt is oorspronkelijk een Mongoolse nomadentent die bewoond werd door rondtrekkende veehouders. ‘Een tijdelijk huis’ is de betekenis van het woord, en dat past goed bij wat Palika en ik de deelnemers graag bieden. Een veilige plek waarin je door te delen weer een stukje verder kan helen.
De yurt zal dit jaar ook fungeren als tijdelijk huis voor aparte groepssessies met adoptieouders en met partners van geadopteerden. Deze twee ‘lotgenotengroepen’ zijn gericht op het vergroten van het bewustzijn van wat geadopteerd zijn betekent en hoe je vanuit dat vergroot begrip de verbinding met je kind of liefdespartner kunt versterken.
Meer informatie over de lotgenotenbijeenkomsten is te vinden op www.bijeenzijn.nl. Hier kunnen geïnteresseerden zich ook inschrijven. Het maximale aantal deelnemers is 12. De bijeenkomst voor adoptieouders vindt plaats op 1 juni en die voor partners van geadopteerden op 29 juni. Eventuele vragen aan Maarten kunnen gesteld worden via adoptieatelier@gmail.com of 06-47246518.
-
Om privacyredenen zijn in dit artikel niet de werkelijke namen van de deelnemers aan de bijeenkomsten vermeld.
-
Palika Vlasblom werkt als gezinscoach en traumatherapeut (www.palika.nl). Maarten van Zwieten coacht zowel geadopteerden als adoptieouders in zijn praktijk ‘Het Adoptie Atelier’ (www.adoptieatelier.nl).
