Ik ben toen ik twee jaar was geadopteerd uit het weeshuis in India (Calcutta). Alles ging goed tot in het begin van mijn puberteit ik kreeg een hechtingsstoornis, het verwoeste mijn hele leven. Tot nu blijft het steeds zoeken hoe ik er mee moet omgaan. Maar de pijn, het gemis blijft. Ik heb in het echte leven géén ouders.
Ik zou later ook graag willen opkomen voor de wet tegen adoptie of dat ze strenger moeten zijn op het adopteren van een kind. Dat je eerst een goeie relatie moet hebben en dat je op de hoogte bent van dat een kind een hechtingsstoornis kan krijgen op latere leeftijd, zoals bij mij.
Dat je als ouder je kinderen niet zomaar weg steekt, maar zoekt naar oplossingen hoe het beter kan gaan, desnoods in een pleeggezin. Alles is beter dan psychiatrie of internaat zoals mijn adoptie ouders hebben gedaan. Wat is het nut dan van kinderen te adopteren. Kinderen worden vaak slachtoffers van ouders die verkeerde keuzes hebben gemaakt in verband met kinderen adopteren. De pijn die die kinderen voelen heel hun leven, zeker als de ouders er ook nog eens over na denken om te scheiden. Dat is alweer een afwijzing, dat weet elk getraumatiseerd kind die geadopteerd is.
Ik hoop later dat ze er iets aan doen dat adoptie verboden wordt of strenger wordt aangepakt. Ik wil gewoon opkomen voor die kinderen. Of andere ouders waarschuwen dat ze heel goed moeten nadenken voordat ze een kind willen adopteren. Want afgelopen jaren heb ik het heel zwaar en moeilijk gehad. Ik ben gewoon afgewezen geweest en niet gewenst geweest. Ik was liever nooit geadopteerd geweest. Ik ben zelf nooit gelukkig geweest, nooit veilig gevoeld op deze wereld. Ik heb gewoon pech gehad dat ze juist mij hebben geadopteerd.
Davina: Ik vind dat er een alternatief moet zijn voor adoptie kinderen als de adoptie mis loopt.
Ik heb een droom dat het leven wordt gefilmd van iemand die geadopteerd is met een hechtingsstoornis en dat mensen kunnen zien wat dat is om zoiets te hebben. Dat ze gaan inzien dat dat mensen zijn die dat heel hun leven mee dragen dat gevoel. En dat vaak ook heel zwaar is om daar mee te leven. Ook voor mij het is blijven vechten om te overleven maar voor wie of wat. Ik ben zwaar teleurgesteld in mijn adoptie ouders. Ze hebben mij meermaals weg gestoken omdat ze niet wisten hoe dat ze met mij moesten omgaan. Waarom adopteer je dan kinderen als je ze toch terug stuurt? En dan wilde mijn vader scheiden, hoe denk je dat dat bij zo'n kinderen over komt? Je wijst me weer af. Ik ben niet goed genoeg voor jou. Adoptie kinderen leggen vaak de schuld bij zich zelf. Omdat ze vaak het gevoel hebben dat het vaak aan hun ligt. En het ergste van alles, adoptie kost massa's geld. En als het dan misloopt, dan zit je daar met al je miserie.
Ik vind dat er een alternatief moet zijn voor adoptie kinderen als de adoptie mis loopt. Bijvoorbeeld adoptie ongedaan maken, pleeggezin, of terug kunnen keren naar hun geboorte land. Ik heb zelf nooit die keuze gehad. Adoptie is spijtig genoeg voor altijd. Het voelt voor mij als een straf, zeker omdat er zoveel geld mee gepaard gaat. Ik heb een heel zwaar leven gehad en nooit gekregen wat ik wilde en da's gewoon vreselijk. Je voelt je gewoon niet gewenst, nergens. En dat allemaal omdat mijn ouders zo graag kinderen wilde maar er niet goed voor kunnen zorgen. En vervolgens weg steken. Denk twee keer na in het vervolg als je nog zo is kinderen wilt adopteren.