Mijn ervaring met mijn adoptie

Ik ben 15 maanden na geboorte geadopteerd door een Nederlands gezin. Ik kom uit China en na mijn geboorte ben ik direct in een heel liefdevol pleeggezin geplaatst in China. Dit gezin bestond uit twee ouders en twee (biologische) dochters. Ik was hier een jaar, maar omdat zij verplicht waren mij een jaar na geboorte af te staan, was dit het geval.

Toen ik een jaar was werd ik in een kindertehuis geplaats voor 3 maanden. Ik werd hierna geadopteerd door een Nederlands gezin met een geadopteerde dochter. Ik groeide in eerste instantie op in een warm en welvarend gezin. Ik was nog geen vijf jaar of mijn (adoptie) ouders hadden door dat er iets mis was met hun eerste adoptie dochter. Er verschenen trekjes dat aantoonde dat zij een heel erg kort lotje bleek te hebben. Uiteindelijk kon iedereen rond haar 12e beamen dat dit serieuze problemen bleken te zijn. Het waren overduidelijk psychiatrische problemen. Ik was toen nog maar 9 jaar oud. Ik had hier enorm veel last van. Ze had heel vaak woede uitbarstingen overdag en ’s nachts. Dit uitte zich in spullen slopen en fysiek en mentaal mensen pijn doen. Dit zorgde ervoor dat het belangrijkste wat je je kind hoort te geven verdwijnt, namelijk de term “veiligheid”. Ik werd door deze omstandigheden erg verdrietig, maar tegelijkertijd hard gemaakt.

Toen ik 12 jaar oud was en mijn zus een uitbarsting had ging ik naar mijn ouders toe, want ik was er helemaal klaar mee. Mijn ouders luisterde, maar deden er niks aan. Mijn zus pestte en fokte mij altijd op. Op een gegeven moment was ik op een bepaalde manier hard en sterk gemaakt, dat dit mij niks meer deed. Alleen dit was de reden voor mijn zus om hierop een ergere woede uitbarsting te krijgen, want als zij pijn had moest ik dit ook ervaren. Dit leidde tot de situatie dat ik hiervan de schuld begon te krijgen. Deze situatie was vanaf mijn 12e tot nu, want uiteindelijk is mijn zus nog exact hetzelfde gebleven en heeft geen hulp gekregen en krijg ik voor haar uitbarstingen nog steeds de schuld. Dit leidde een jaar geleden tot een breuk. Zij ging (gelukkig) op kamers en ik had vrijheid. Ik en mijn ouders waren opgelucht en ik brak met haar.

Een jaar later kwam ze terug, omdat zij door een ruzie met een huisgenoot uit het niks haar kamer had opgezegd. Hierdoor was zij opeens vaker thuis en uiteraard bleven haar uitbarstingen doorgaan. Tussen mijn 12e en nu (18) kreeg ik hier steeds de schuld van, wat resulteerde in een slechte band met mijn ouders, want ik pikte dit niet meer. Ik had laatst een gesprek met mijn ouders en zij zijn het erover eens dat het jammer is hoe mijn jeugd verlopen is. Ze hadden het graag anders gezien, want ze hebben gezien hoe erg ik dit heb ervaren. Mijn lieve vrienden en mijn goede tijden op school hebben mij gered. Ik was blij om dit te horen, maar ze zeiden schrikbarend genoeg dat als ze de keuze hadden gehad om het over te doen en mijn zus uit huis te plaatsen, dit niet zouden doen. Ook niet, als ik dan mijn woonsituatie als “veilig” beschouwd zou hebben en mijn jeugd als “fijn”. Dit deed mij heel veel pijn, want ik vind persoonlijk zelf dat je dan de één voor de ander opoffert. Hierdoor is de relatie tussen mijn ouders stuk gelopen. Mijn ouders hadden gehoopt door mijn zus niet uit huis te plaatsen, ze niet in de “goot” zou eindigen en uiteindelijk zelf op d’r “pootjes” terecht zou komen. Uiteindelijk is dit niet gebeurd en heeft de hele situatie voor niemand goed uitgepakt. Mijn zus neemt ondanks dat mijn ouders haar van heel veel nadelige toestanden (uithuisplaatsing, pleeggezin, gesticht etc.) weerhouden hebben, dit totaal niet met dank af en heeft zij met mijn ouders gebroken.

De adoptie kinderen in mijn omgeving hebben ook geen prettige ervaring met hun adoptie. Uiteraard zijn er kinderen wie dit wel hebben gehad, maar als ik terugkijk had ik zelf liever niet geadopteerd geweest, ondanks wat de consequenties in China waren geweest, want je jeugd krijg je nooit meer terug en als je dan een nare jeugd hebt, dan liever met je biologische ouders en omgeving.