De zoektocht naar de donor van Tara (33) verliep op een bijzondere manier. “Hij zag mij tijdens een televisie-uitzending en heeft niet lang daarna contact gezocht”. Voor hem is ze een verrijking van zijn leven. Voor haar is hij het mooiste cadeau dat ze zich kon wensen.
Zo lang als ik me kan herinneren weet ik dat ik een donorkind ben, vertelt Tara. Mijn moeder is hier altijd open over geweest. Ze was 36, wilde graag een kind, maar had geen man. Dus koos ze voor een anonieme donor. Tara was een tiener toen haar moeder stierf. Op belangrijke momenten, zoals tijdens haar bruiloft, miste ze het hebben van een ouder. Daar had iemand moeten zitten, dacht ik. Tegelijkertijd realiseerde Tara zich dat het vinden van haar donor ook tot een teleurstelling kon leiden. 'Stel je voor dat het tegenvalt'.
De aanleiding om toch te gaan zoeken was mijn leeftijd, ik was in de dertig. Als ik nog wilde zoeken, dan zou het nu moeten gebeuren. Ik was gelukkig. Wanneer ik mijn donor zou vinden, dan zou dat een meerwaarde in mijn leven zijn. Lukte het niet, dan was het oké. Ik was kalm en het voelde goed. In 2016 zette Tara een post op Facebook: ik ga op zoek! In een besloten Facebook-groep voor donoren en donorkinderen werd ze op Family Tree DNA geattendeerd. Daar schreef ze zich in. Om mijn kansen te vergroten meldde ik me ook aan bij andere databanken aan, zoals 23andMe en MyHeritage. Ik ben nu in elk geval te vinden, dacht Tara. Het waren echter niet de databanken die Tara en haar donor bij elkaar brachten.
Naar aanleiding van een artikel over haar zoektocht werd Tara benaderd voor een tv-programma. Hierin vertelde ik mijn verhaal en mijn donorvader, die toevallig zat te kijken, herkende zich erin. En toen ging het snel. De donor van Tara zocht haar op via Google en nam contact met haar op. Ik vond het ongelofelijk, had trillende handen toen ik hem aan de lijn had. Als eerste kwam het besef dat hij dus nog leefde. En dat hij contact zocht met mij. Dat laatste betekende heel veel voor Tara. Dat was zo’n fijn gevoel dat hij dus heel bewust naar mij was gaan zoeken.
Tara: Het was zo’n fijn gevoel dat hij heel bewust naar mij was gaan zoeken.
Tara mag hem haar vader noemen. Hij is trots op haar, houdt van haar en noemt haar een verrijking van zijn leven. Voor mij voelt het alsof ik de jackpot heb gewonnen. Het is een hele fijne man. Ik herken mezelf in hem en in zijn karakter. Hij is hooggevoelig, net als ik. En we houden allebei van de natuur. Soms zitten de gelijkenissen in de kleinste details. We raken allebei snel afgeleid als we tijdens een gesprek een beestje zien lopen. Dat gebeurde zelfs tijdens onze eerste ontmoeting. Een feest van herkenning. Helaas staat het gezin van Tara’s vader niet achter het contact, en daar zijn ze allebei erg verdrietig over.
Tijdens het zoeken ervaarde Tara veel steun bij de Facebook-groep. Voor die tijd kende ik geen andere donorkinderen. In de groep zitten er 609. Mensen die weten waar je het over hebt, die je steunen. Iedereen leeft met je mee. Ik vind het zelf ook spannend om te volgen waar anderen mee bezig zijn. Soms geef ik advies of denk ik mee met andere leden. 609 mensen, dat lijkt een grote groep. Vergeet niet dat er 40.000 donorkinderen zijn in Nederland. Daarvan weet maar 10-20% dat ze donorkind zijn. Dan is 609 nog niet zo heel veel. Destijds is tegen de ouders gezegd dat ze niets moesten vertellen, onder het mom van ‘Daar komt toch nooit iemand achter’. Inmiddels zijn we in 2018 en het beeld van anonieme donorconceptie is veranderd. Iedereen heeft wettelijk het recht om te weten waar hij of zij vandaan komt. Niet in de laatste plaats vanwege erfelijke ziekten. In 2004 werd anoniem doneren verboden in Nederland. De klinieken zijn toen opgeroepen om de donoren van voor die tijd te vragen of ze nog altijd anoniem wilden blijven. In de praktijk is dit helaas bijna niet gebeurd. Dat heeft nu grote gevolgen heeft voor donorkinderen én donoren. Aan de andere kant snapt Tara de klinieken. Sommige donoren hebben het niet aan hun partner of kinderen verteld. Als er dan ineens een envelop op de deurmat ligt, kan dat ook weer leiden tot vervelende situaties. Maar het niet weten wie je ouders zijn, kan een grote impact hebben op je identiteit. Je spiegelt je altijd aan je ouders. En als je je dan je hele leven afvraagt waarom je niet op je vader lijkt, kan dat grote emotionele gevolgen hebben.
Hoopt Tara op een match in de toekomst? Ik heb de meldingen van de databanken zo ingesteld dat ik alleen een mailtje krijg als er een directe match is of in de tweede lijn. In de Facebook-groep zit een vrouw die heel erg op mij lijkt. Haar donor ging echter naar een andere kliniek, maar misschien dat onze klinieken zaad hebben uitgewisseld. Er is altijd kans op een match, dus ik wacht rustig af. Met het vinden van haar vader is Tara in ieder geval dolgelukkig. Het klinkt misschien een beetje als een cliché, maar ik voel me nu compleet. Ik ben dankbaar dat ik mijn vader heb gevonden, maar eigenlijk vond hij mij.
Vanwege privacy is de naam in dit verhaal verzonnen