Op 12-jarige leeftijd vertelde mijn moeder dat mijn vader eigenlijk niet mijn "echte" vader is. Dat was raar... Heel raar, want de man die ik kende als mijn vader was opeens een vreemde voor mij. 'Zeg maar niets hierover tegen niemand', zei mijn moeder en daar zit je dan met een gigantisch geheim op 12-jarige leeftijd.
Het heeft voor mij ook echt jaren geduurd voordat ik het een plek heb kunnen geven en ik mijn vader niet meer als "vreemde" ervaarde. Eenmaal op volwassen leeftijd deed de mogelijkheid zich voor om je in te schrijven in de database van Fiom. Nu ga ik mijn "echte" vader ontmoeten! En broertjes en zusjes want die moeten er zijn!
Maar nee, een match bleef uit tot op de dag van vandaag. 44 jaar in onwetendheid over wie toch die man is die ervoor heeft gezorgd dat ik ben geboren. Wat is zijn motivatie geweest op het moment van doneren? Heeft hij zich ooit afgevraagd of er nazaten zijn ontstaan? En hoe ziet het leven van deze man er op dit moment uit? Heeft hij nog gedachten of gevoelens als hij terug denkt aan de beslissing te doneren? Zoveel vragen en nog steeds hoop ooit antwoorden te krijgen op al deze vragen...