Vier weken voor de vakantie naar Bali ontdekte Debra dat ze zwanger was. Ze was een paar dagen overtijd, wat wel vaker gebeurde. Toch besloot ze voor de zekerheid een test te doen. Geschrokken belde ze meteen haar vriend. Hij reageerde gelukkig heel kalm en gaf haar meteen het vertrouwen dat hij volledig achter haar keuze stond. En die keuze was om de zwangerschap te beëindigen.
De dag na de positieve test ging ik meteen naar de huisarts, die vertelde mij dat ik minimaal vijf dagen moest wachten voordat ik naar een abortuskliniek kon. Uiteindelijk heb ik anderhalve week moeten wachten tot de behandeling, wat voor mijn gevoel te lang was. De arts van de kliniek vertelde uiteindelijk dat ik eerder had kunnen komen. Die anderhalve week waren vooral mentaal erg lastig. Ik zat vol met zwangerschapshormonen en daardoor ging ik me steeds meer hechten aan iets wat er in mijn buik groeide en het idee van een baby. Toch was het echt niet het juiste moment en bleef ik achter de beslissing staan.
Ik zag erg op tegen de behandeling, want op het internet lees je vooral horrorverhalen. Ik wist dat ik nog geen vier weken zwanger was, dus koos voor de abortuspil. Uiteindelijk bleek ik zes weken zwanger te zijn. Op de dag van de afspraak gingen we naar Rotterdam en kreeg ik de eerste pil. Dat vond ik een lastig moment, want nu kon ik niet meer terug. Twee dagen later nam ik de vier pillen. Het duurde zo'n vijf uur voordat ik krampen kreeg. Het voelde als een hevige menstruatie. Toen ik naar de wc ging, kwam de vrucht er eigenlijk direct uit. Dat was heel duidelijk te zien.
Al met al viel de behandeling erg mee, alleen bleef ik daarna nog vier weken bloeden. Dit was vooral vervelend tijdens de vakantie en mentaal ook, omdat ik steeds werd herinnerd aan de keuze die ik had gemaakt. Ik denk dat het veel beter is als mensen sneller terecht kunnen bij een kliniek. Ik wist namelijk heel zeker wat ik wilde totdat ik zo lang moest wachten en steeds meer ging nadenken.
Debra: Dan is het fijn om er met anderen over te kunnen praten, want ik voelde me soms alleen in mijn keuze.
Lichamelijk gezien viel het me dus mee, afgezien van het bloeden. Alleen mentaal is er weinig nazorg. Gelukkig heeft mijn vriend me echt heel erg gesteund wat er ook voor zorgde dat we juist dichter naar elkaar toe zijn gegroeid, maar niet iedereen heeft zulke mensen om zich heen. Dan is het fijn om er met anderen over te kunnen praten want ik voelde me soms heel alleen in mijn keuze. Alsof het mijn schuld was en ik schaamde me er ook voor.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
