Denise herinnert het zich nog als de dag van gisteren. Tijdens een etentje met een vriendin bedacht ze dat ze al een tijd niet meer ongesteld was geworden. Denise is onbedoeld zwanger. Zij en haar vriend hadden alles op orde: werk, de juiste leeftijd, een stabiele relatie. Maar ze waren allebei nog niet klaar voor het ouderschap.
Het is inmiddels twee jaar geleden, maar mijn vriend en ik bespreken nog af en toe de abortus. Wij namen die beslissing echt niet lichtzinnig. Een abortus is geen impulsieve keuze. Ja, we hadden een kind kunnen krijgen en opvoeden. Maar op dat moment waren we nog bezig met onze persoonlijke ontwikkeling. Ik denk dat klaar zijn voor het ouderschap ook een kwestie is van innerlijke groei. Als ouder moet je in staat zijn boven jezelf uit te stijgen, en dat waren we nog niet. We wilden een bepaalde levenskwaliteit voor onszelf en ons toekomstige kind, en dat konden we op dat moment nog niet bieden. Ook dat is verantwoordelijkheid nemen: bewust kiezen hoe je een kind wilt opvoeden. Daar hadden we destijds nog geen duidelijke ideeën over.
Ik vind het lastig om dit openlijk te zeggen vanwege een zekere mate van schaamte. We hadden al geruime tijd een relatie en gebruikten altijd veilig een condoom. Maar uitgerekend die ene keer niet. Ik voelde boosheid en een gevoel van falen. Tegelijkertijd dacht ik dat we misschien geen recht van spreken hadden. Abortus leek voor mij gerechtvaardigd als je heel jong bent of zwanger wordt door een verkrachting. Maar abortus gaat niet alleen over heftige situaties; soms raakt het aan alledaagse vraagstukken, zoals 'wat betekent ouderschap'. In discussies over abortus lijkt daar vaak geen ruimte voor te zijn. Het idee van het geschenk van het leven overheerst dan.
Denise: Een kind krijgen en opvoeden had gekund, maar we waren nog bezig met onze eigen groei.
Mijn vriend en ik besloten extra tijd te nemen om samen goed tot ons besluit te komen. “We wilden allebei nu geen kind, maar zaten niet 100% op één lijn. Ik dacht nog na over de mogelijkheden, misschien omdat de zwangerschap in mijn lichaam gebeurde. Mijn vriend was stelliger. Door gesprekken met een therapeut wilden we elkaar goed begrijpen, samen het verdriet voelen. Bij het maken van zo’n besluit is het belangrijk dat je je zo min mogelijk aantrekt van wat anderen vinden. Gebruik je eigen argumenten.”
Het besluit werd samen genomen, maar de dag van de abortus ervoer ik als vreselijk en alleen. Mijn vriend ging mee, maar mocht van de abortuskliniek niet bij het gesprek zijn. “Het voelde echt alsof we uit elkaar werden gehaald. Ik kreeg wel drie keer de vraag of ik wel zeker wist dat ik een abortus wilde. Ik begrijp goed dat de vrouw de vrijheid heeft om over haar lichaam te beschikken, maar ik vind dat er meer oog zou moeten zijn voor maatwerk. Ik was alleen toen ik de echo zag. Dit hadden we graag samen gewild. Dit was de dag waarop we op een goede manier een punt wilden zetten achter deze periode.
Uiteindelijk zag ik mijn vriend pas na de ingreep, toen ik naar buiten ging. Die hele dag heeft veel impact op mij gehad.” De rol van de man is in bepaalde gevallen wel degelijk van belang, stelt Denise. “Er zijn situaties waarbij de vrouw apart van de man gehoord moet worden, maar er zijn ook vrouwen zoals ik. Vrouwen die het juist prettig vinden als de man erbij is. En dan is het zowel voor de man als de vrouw niet fijn als hij er buiten wordt gehouden.
Denise: Wij dachten er echt niet lichtzinnig over. Een abortus is niet iets dat je even doet.
Toen we thuiskwamen voelde ik me fysiek en mentaal verdoofd. Ik kan me goed voorstellen dat er vrouwen zijn die zich na de abortus opgelucht voelen. Dat kwam bij mij pas weken later. Ik was blij dat het gebeurd was, maar de verwerking kwam daarna.” Denise en haar vriend praten er onderling veel over en hadden besloten om de omgeving pas na de abortus op de hoogte te stellen. “Zo wist ik zeker dat we niet meer kwetsbaar waren. Door het samen te vertellen aan dierbaren voelde ik een bepaalde verbondenheid met mijn vriend. Onze ouders reageerden emotioneel, ze vonden het rot voor ons dat we dit hadden doorgemaakt. Iedereen was heel begripvol en steunde ons.
Inmiddels, twee jaar later, ben ik opnieuw zwanger. Gepland. Voor mij is dit echt ons tweede kindje. We hadden tijdens de eerste zwangerschap ook een naam bedacht. Die gebruiken we nu niet voor de tweede, want die naam is al vergeven. In de eerste weken van deze zwangerschap ging ik alles vergelijken. Ik heb de zwangerschap totaal herleefd. Toen het aantal weken waarop ik destijds de abortus had voorbij was, begon voor mij een nieuw hoofdstuk. Nu kan ik genieten van de zwangerschap.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
