Eline was 34 jaar toen zij voor het eerst in haar leven een zwangerschapstest heeft moeten doen. Al snel kwam het onwerkelijke moment: ze had een positieve test in haar handen. Omdat ze het nog niet helemaal wilde geloven, besloot ze om de dag erna een tweede test te doen en er tot die tijd zo min mogelijk aan te denken. Echter voelde zij in haar lichaam dat er veel veranderde en was het eigenlijk niet te ontkennen; ook de tweede test was positief.
Omdat ik geen sterke kinderwens heb en niet samen ben met de vader van het kind, was de keuze om de zwangerschap af te breken voor mij snel duidelijk. Door terug te rekenen constateerde ik dat de bevruchting ongeveer 2 weken geleden had plaatsgevonden en kon ik mezelf troosten met het feit dat het eigenlijk nog “niks” was. Ik heb op maandagochtend direct contact opgenomen met de huisarts en een verwijsbrief gekregen voor de abortuskliniek. Omdat ik nog maar zo kort overtijd was kon ik pas na 10 dagen terecht.
Die tussenperiode heeft me tijd gegeven om na te denken en alle mogelijke scenario’s zijn door mijn hoofd gegaan. Ik heb met een aantal mensen uit mijn omgeving gesproken, natuurlijk ook met de vader, maar uiteindelijk bleef de zwangerschap afbreken toch de beste optie. Ook al bracht dit inmiddels zeker wat verdriet met zich mee, zeker omdat ik inmiddels aan alle kanten voelde dat mijn lichaam hard aan het werk was om dit kindje te verwelkomen.
Eline: Dit bracht verdriet met zich mee, zeker omdat ik voelde dat mijn lichaam hard aan het werk was om dit kindje te verwelkomen.
Op de dag van de afspraak bracht mijn moeder mij naar de kliniek. In verband met COVID-19 mocht zij niet mee naar binnen en heeft ze buiten op mij gewacht. Omdat er niemand bij me mocht zijn, en omdat ik iemand ben die graag de controle heeft, heb ik gekozen voor de abortuspil. Na de echo bleek dat ik ongeveer 6 weken zwanger was. Het vruchtje was zo slecht te zien dat de arts zelf nog een tweede, vaginale, echo heeft gemaakt. Dat stelde me ergens wel gerust, het was inderdaad nog “niks”.
Na een goed gesprek met de verpleegkundige heb ik de eerste pil ingenomen en kreeg ik de overige 4 pillen mee naar huis. Zodra ik bij mijn moeder in de auto stapte kon ik alle spanning loslaten en stortte ik in. Zij heeft me meegenomen naar huis en in bed gestopt, waar ik een paar uur heb geslapen. Die avond en de volgende dag voelde ik dat er veel gebeurde in mijn lichaam; mijn borsten stonden veel minder strak dan de weken ervoor, maar ik was nog wel erg moe en misselijk.
Een paar dagen later moest ik de overige 4 pillen inbrengen. Toen ik die ochtend na het douchen in de spiegel keek, sloeg het verdriet en de angst toch even toe en ik heb ik huilend in de armen van mijn beste vriend gezeten. Ik wist niet wat ik moest verwachten en was ergens toch wel bang voor de pijn.
Na het slikken van een ibuprofen, ben ik op bed gaan liggen en heb de pillen ingebracht. Inmiddels was mijn moeder gearriveerd en ben ik van mijn bed naar de bank verplaatst. Onder een dekentje en met een kop thee heb ik een film aangezet, wachtend op de werking van de pillen. De pijn is mij ontzettend meegevallen, het was te vergelijken met menstruatiekrampen. Nu zijn die normaal gesproken bij mij ook niet heftig, dus misschien heb ik daar geluk mee gehad. Ook het bloeden was niet extreem. Na ongeveer 2 uur moest ik voor het eerst naar het toilet en voelde ik dat ik moest ontspannen en een klein beetje moest persen. Er kwamen toen 2 flinke bloedstolsels naar buiten, dat zeker even raar aanvoelde. Dit is daarna nog 2 keer gebeurd, al was het de laatste keer al minder veel.
Eline: De pijn is mij ontzettend meegevallen, het was te vergelijken met menstruatiekrampen. Misschien heb ik daar geluk mee gehad.
Gedurende de dag knapte ik enorm op, ik kreeg meer eetlust en mijn moeder zag dat ik weer kleur in mijn gezicht kreeg en helderder uit mijn ogen keek. Nadat zij ’s avonds was vertrokken ben ik samen met een vriendin naar de snackbar op de hoek gelopen om patat te halen en hebben we nog een film gekeken. Ik merkte aan mezelf dat ik meer energie had en weer volop aan het kletsen was. Inmiddels zijn we ruim 24 uur verder en voelt mijn lichaam weer als de oude, als dat van mij. Toen ik vanmorgen wakker werd, was het eerste dat ik dacht: “Eten!”. En dan niet de verplichte droge cracker omdat ik anders kokhalzend boven de wc hing, maar een echt goed ontbijt.
Ik ben blij dat ik gekozen heb voor de abortuspil. Het voelde voor mij als een natuurlijke manier om de zwangerschap af te breken, dat ik kon doen in mijn eigen huis met vertrouwde mensen om me heen. Ik weet dat het internet vol staat met horrorverhalen en hoop dat mijn positieve ervaring andere vrouwen helpt met hun keuze.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
