Voor Nora zorgde haar onbedoelde zwangerschap niet alleen voor een tweestrijd tussen gevoel en verstand. Het betekende ook dat zij en haar vriend Alex tegenover elkaar stonden. Hij was heel praktisch en rationeel. Zij worstelde met haar gevoel en was emotioneel.
Een jaar geleden was ik, door lichamelijke klachten, gestopt met de anticonceptiepil. We wisten niet of we wel ooit kinderen wilden, maar nu in ieder geval nog niet. We gebruikten dan ook condooms. Ik werd steeds regelmatiger ongesteld, maar in januari duurde het wel erg lang. Dus ik deed een zwangerschapstest. Ik deed dit even snel en alleen, omdat ik ervan uit ging dat het negatief zou zijn. Met die test kon ik een zwangerschap alvast uitsluiten. En anders zou Alex zich alleen maar zorgen maken om niets.
Er verschijnt een plusje op de test. Ik heb zeker een uur met die test op bed gezeten. Alle scenario’s flitsten door mijn hoofd. Abortus? Houden? Zou Alex dan bij me blijven? Alleen opvoeden? Of toch afstand ter adoptie? Langzaam realiseerde ik me: ik ben zwanger.
Nora: Alle scenario’s flitsten door mijn hoofd. Abortus? Houden? Zou Alex dan bij me blijven? Alleen opvoeden?
Ik ben vervolgens gaan werken en zodra ik thuis kwam, vertel ik het aan mijn huisgenoten. Die reageerden heel fijn en haalden een tweede test voor me. Wederom positief. Ik had die avond met mijn vriend afgesproken en op weg naar hem bedacht ik hoe ik het hem zou vertellen. Eerst even samen eten? Maar toen ik hem zag, floepte ik het er meteen uit. Ik vertelde het met een zenuwachtig lachje, dus hij dacht eerst dat ik een grapje maakte. We wisten niet of we wel ooit kinderen wilden, maar nu in ieder geval nog niet.
“Wanneer ga je het laten weghalen?”, was de eerste reactie van mijn vriend. Voor mij was dat een klap in mijn gezicht. Ik was daar nog lang niet. Een kind opvoeden zou lastig zijn, want ik wilde reizen, carrière maken. Met een kind zou dit moeilijker worden, maar niet onmogelijk. Ik was boos op hem, maar omdat ik vrij introvert ben, uitte ik dit niet. Van binnen knaagde het echter aan me. Alex was meteen praktisch en rationeel. Doordat wij zo verschilden, heb ik me erg alleen gevoeld. Ook al had ik genoeg mensen om me heen die me steunden.
Ik besloot om me niet te veel door mijn vriend te laten leiden, maar zelf een keuze te maken. Ik ging naar de abortuskliniek voor meer informatie en een gesprek. Doordat ik mijn eigen weg ging, voelde hij zich buitengesloten. Ik was te boos om me daar schuldig over te voelen, er ontstond echt een kloof tussen ons. Het gesprek in de abortuskliniek hielp me enorm. Ze vertelden dat ik een voor- en tegenlijstje kon maken, maar dat de argumenten verschillend kunnen wegen. Dus al is het tegenlijstje nog zo lang, als die ene ‘voor’ heel belangrijk voor je is, dan moet je daar oog voor hebben. Als ik later twijfelde over de gemaakte keuze of spijt kreeg, kon ik altijd dat lijstje erbij pakken. Op die manier zie je meteen waarom je destijds die beslissing hebt gemaakt. En waarom het toen goed was. Ik moest mezelf niet kwalijk nemen als ik ging twijfelen. Neem de tijd en accepteer je gevoel, was hun advies.
Mijn verstand zei dat ik een kind niet voldoende te bieden heb. Maar mijn gevoel zei iets anders. Door de tijd verdween de eerste shock en kreeg ik een steeds realistischer beeld van hoe mijn toekomst eruit kon komen te zien. Langzaam werden mijn verstand en gevoel één. Dat geeft rust, er viel een last van mijn schouders. Ik heb er met mijn omgeving over gepraat. Zij stonden achter mij, wat mijn keuze ook zou zijn. Dat hielp enorm.
Nora: Hij zag nu hoe zwaar het voor mij was. Dat hielp. Nu deden we het echt samen.
De kloof tussen mij en Alex lijkt ondertussen onoverbrugbaar. We waren al zo lang samen en vonden het jammer als het hierdoor kapot zou gaan. Dus gingen we er nog een keer voor zitten. Ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen. In de abortuskliniek zien we de echo en dan breekt mijn vriend. Hij zag nu hoe zwaar het voor mij was. Dat hielp. Nu deden we het echt samen.
In de kliniek heb ik geen enkel moment twijfels over de abortus. Later wel. Maar dan pak ik mijn voor- en tegenlijst erbij en weet ik weer waarom ik die keuze heb gemaakt. Ik heb geen spijt, maar kan wel verdrietig zijn. Mijn vriend zag laatst in de stad een vader met zijn zoontje. ‘Dat had ik ook kunnen hebben’ dacht hij toen. Zo heeft hij wel zijn momentjes. Dat is het grote verschil tussen mannen en vrouwen. Mannen zijn veel rationeler. Als vrouw gebeurt het in jouw lichaam, heb je last van je hormonen en voert je gevoel soms de boventoon.
De zwangerschap heeft mij veranderd. Ja, ik weet nu zeker dat ik kinderen wil. Mijn vriend ook, maar later dan ik. Daar kan ik wel eens over piekeren en emotioneel van worden. Maar dat heeft geen enkele zin. Je druk maken over iets dat er nog niet is, vind ik zonde van mijn energie. We zijn er uiteindelijk sterker uitgekomen als koppel. Het belangrijkste is communicatie. Dat heeft ons gered. Ik praat nu meer met anderen als ik ergens mee zit. Als je ergens alleen mee worstelt, wordt het alleen maar zwaarder.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
