Sarah is opgelucht. Ze wil graag haar verhaal delen, omdat zij het fijn vond in de dagen voor en na haar abortus om te lezen dat er meer vrouwen een goede ervaring hebben gehad met een abortus d.m.v. een zuigcurettage met plaatselijke verdoving. Ze heeft daar veel aan gehad. Ze hoopt door haar verhaal te delen dat iemand anders ook iets aan haar positieve ervaring heeft.
Ik was in de 40 toen ik erachter kwam dat ik in de vervroegde overgang was gekomen. Ik had al 5 jaar een spiraal en nadat die verwijderd werd, bleef mijn menstruatie uit. Ik had allerlei klachten die bij de overgang horen zoals: misselijk, duizelig, gevoelige borsten, stemmingswisselingen oftewel: een enorme hormonale disbalans. Dat ik 10 maanden na het volledig uitblijven van mijn menstruatie zomaar ineens zwanger bleek te zijn kwam dus als een totale schok.
Sarah: Ik lag ziek op bed toen mijn partner ineens zei: "Zou je misschien zwanger kunnen zijn?"
Ik wist niet dat ik overtijd was, maar ik werd van de één op andere dag veel misselijker dan ik al die maanden daarvoor geweest was. Ik moest de hele dag door overgeven, ik sliep ineens slecht en voelde me depressief en neerslachtig. Ik lag ziek op bed toen mijn partner ineens zei: “Zou je misschien zwanger kunnen zijn?” Mijn eerste reactie was: natuurlijk niet! Ik ben tenslotte al 10 maanden niet meer ongesteld geweest. Maar op de één op andere manier bleef zijn opmerking aan me knagen. Die dag moest ik werken en dat ging helemaal niet meer. Ik was zo misselijk dat ik me ziek heb gemeld van m’n werk. Om een zwangerschap uit te sluiten en zodat ik zijn opmerking in ieder geval uit m’n hoofd kon zetten heb ik toch maar een zwangerschapstest besteld. Het waren 2 testen in 1 doosje en ik weet nog dat ik me afvroeg waarom het er 2 waren. Niet wetende dat ik dat de dag erna ineens helemaal begreep.
De volgende dag ben ik wel gaan werken, maar was ik na een uurtje alweer thuis. Ik bleef maar overgeven. Eenmaal thuis gekomen ben ik op bed gegaan en na een paar uur werd de test bezorgd. Ik ben gaan plassen, deed de test, verwachtte er niks van en toen; BAM! Binnen een paar seconden 2 donkerrode streepjes. Het eerste wat ik dacht was: Nee, dit is niet waar. Dit klopt niet. Dus snel die tweede test gedaan en ja, ik was hartstikke zwanger. Ik kon het niet geloven. Mijn wereld stond stil. Dit wilde ik niet. Dit was een foutje van de natuur.
Sarah: Ik schrok ervan dat ik al ruim 9 weken zwanger was.
Ik besloot onmiddellijk dat ik de zwangerschap zou afbreken. Ik heb het meteen aan mijn partner verteld en die begreep me volledig. We zijn al lange tijd samen, hij kent me als geen ander, hij steunt me en hij liet mij me m’’n eigen keuzes maken, waar ik erg dankbaar voor ben. Die avond heb ik online gezocht naar een goede kliniek en die heb ik na een nacht van niet slapen en tig keer overgeven ‘’s morgens zo vroeg mogelijk gebeld. Ik kreeg een lieve, empathische, meedenkende dame aan de telefoon aan zij vertelde me dat ik 2 dagen later al terecht kon, omdat er op dat moment geen dienstdoende arts was. Die 2 dagen waren verschrikkelijk. Ik was zo ontzettend misselijk dat ik dag in dag uit aan het overgeven was. Op de dag van op de opname was ik 45 minuten te vroeg, want ik was zo misselijk dat ik me thuis niet meer veilig voelde. Ik kreeg bij de receptie meteen medicatie tegen het spugen, maar het mocht niet baten. Ik moest even wachten omdat er nog een echo gemaakt moest worden, maar er werd gelukkig goed voor me gezorgd.
Ik voelde me door de dames die me hielpen enorm gehoord en gezien, want ik kreeg alle zorg terwijl ik zelf niet eens door had dat ik het nodig had. Tijdens de echo mocht ik kiezen of ik het embryo wilde zien en dat wilde ik wel, omdat ik toen voor mijn gevoel pas zeker wist dat ik echt zwanger was. Ik schrok er van dat ik al ruim 9 weken zwanger was. Na de echo en tijdens de intake werd ik heel serieus genomen en hoefde ik gelukkig niet 5 dagen te wachten, maar kon ik meteen geholpen worden. Het maakte me niet meer uit of de behandeling pijn zou doen of vervelend zou zijn, ik kon en wilde niet meer de hele dag zo ziek zijn en dat werd gezien door de dames die me zouden helpen. De verpleegkundige legde me uit welke medicatie ik kreeg en waarom. Doordat ik niets binnen kon houden mocht ik de pillen die ervoor zorgen dat je baarmoeder een beetje open gaat staan vaginaal inbrengen en ik kreeg een zetpil. De verpleegkundige bracht me naar de wachtkamer en legde me uit dat ik na het inbrengen van de pillen even mocht gaan liggen. Ik heb ongeveer een uur gewacht en in die tijd kwam er nog een meisje in de wachtkamer en ze leek verdrietig. Ik vond het vervelend dat ze moest zien hoe misselijk ik was. Toen ik aan de beurt was, ging het allemaal heel professioneel, discreet, schoon en snel. Ik mocht m’n bovenkleding aanhouden, kreeg een dekentje over m’n buik en de verpleegkundige vertelde dat ze probeerde om me af te leiden door te praten. Dat begreep ik, maar het maakte me niet meer uit. Ik wilde écht niet meer zwanger zijn, ik wilde me alleen nog maar beter voelen. De arts werkte snel en deskundig en vertelde bij elke handeling wat ze deed en dat ik het goed deed. Na de zuigcurettage werd er meteen een spiraal geplaatst, ik denk dat de behandeling misschien 10 minuten heeft geduurd in z’n totaliteit.
Sarah: Bij thuiskomst heb ik nog een beetje krampen gehad en wat bloedverlies, maar niet erger dan een flinke menstruatie.
De pijn is me enorm meegevallen en ik voelde me nog liggende in de stoel, terwijl m’n buik nog werd schoongemaakt al een stuk beter. Ik was niet meer misselijk en voelde me weer ‘helder’. Ik mocht opstaan, kreeg een maandverbandje en mocht me weer aankleden. De arts en verpleegkundige konden aan me zien dat ik me weer mezelf voelde. Ze zeiden dat ik ze weer aankeek en met ze kon praten. En dat was ook zo! Ik was zo opgelucht dat ik niet meer zwanger was! De nazorg was ook perfect. Ik kreeg meteen antibiotica om daar in te nemen, een kopje bouillon om even tot mezelf te komen, even plassen om te checken op bloedverlies en alle informatie over de curettage en spiraal in een keurige enveloppe mee naar huis. Bij thuiskomst heb ik nog een beetje krampen gehad en wat bloedverlies, maar niet erger dan een flinke menstruatie. Nu 4 dagen na de behandeling voel ik me weer mezelf, ik ben opgelucht dat het voorbij en ben blij dat ik weer verder kan met m’n leven.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
