In april ontdekte ik dat ik in verwachting was. Ik raakte meteen compleet in paniek. Deze zwangerschap was niet gepland, we waren er totaal niet op voorbereid. We hadden net een huis gekocht en we hadden allebei een nieuwe baan. Ik wilde het kindje niet houden, dat wist ik meteen. Mijn vriend dacht daar anders over, maar ik zag alleen maar het negatieve ervan in. Na een paar heftige dagen kozen we gezamenlijk voor abortus.
Ik had altijd mijn oordeel klaar over vrouwen die kozen voor abortus. Totdat het mezelf overkwam. De beslissing om voor een abortus te gaan, is de moeilijkste die ik ooit heb moeten nemen. Ik kan het gevoel dat ik op dat moment had niet beschrijven, maar gelukkig was ik niet. Met vriendinnen sprak ik er niet over. Dat durfde ik niet. Misschien had ik dat wel moeten doen, dan had ik de situatie wellicht beter kunnen overzien. Ook de invloed van hormonen speelde een rol. Ik voelde mij ellendig, ik kon niet helder nadenken. Mijn verstand zei dat ik het kindje niet moest houden, omdat ik meteen twijfels had bij de zwangerschap. Maar mijn gevoel zei iets anders. Achteraf is het helemaal niet gek, dat ik niet gelijk enthousiast reageerde op zoiets onverwachts.
Amber: Achteraf is het helemaal niet gek, dat ik niet gelijk enthousiast reageerde op zoiets onverwachts.
Twee weken later, ik was 8 weken en 5 dagen zwanger, vond de behandeling plaats. Die dagen voorafgaand aan de abortus waren de ergste uit mijn leven. Ook al stond ik op dat moment achter mijn besluit, ik twijfelde tot op de dag van de abortus. Maar dit gevoel heb ik op een of andere manier uitgeschakeld. Ik was ontzettend bang voor het aborteren. Toen het achter de rug was, voelde ik mij opgelucht. De dag erna voelde ik mij leeg. Alsof het toen pas tot me doordrong wat er was gebeurd. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat heb ik gedaan?! Waarom heb ik alleen aan de materialistische dingen gedacht?
Achteraf is het de verkeerde beslissing geweest. Ik schaam mij hiervoor. Pas nadat alles achter de rug was, kon ik weer nuchter nadenken. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik vind het vreselijk wat ik heb gedaan. Als we het kindje hadden gehouden, was alles uiteindelijk goed gekomen. Dat weet ik zeker. Maar op dat moment liet ik me meeslepen door de paniek en de hormonen. Ook naar mijn vriend voel ik me schuldig. Hij wilde er samen met mij voor gaan, maar door mijn negatieve houding ging hij er ook anders over denken. De abortus heeft een flinke impact op mijn leven. Ik denk er nog dagelijks aan en heb nog nooit ergens zoveel spijt van gehad. Vaak ben ik verdrietig en boos op mezelf.
Sinds de abortus heb ik een enorm sterke kinderwens. Ik ben er constant mee bezig. Ik fantaseer veel over ons kindje, dat houdt me op de been. Maar het is verstandig als ik eerst leer dealen met de abortus, mijn verdriet en schaamte. Ook ben ik bang dat ik nu nooit meer zwanger zal raken. Bij de abortuskliniek adviseerden ze mij contact te zoeken met Fiom om te leren omgaan met alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd.
Amber: Het is verstandig als ik eerst leer dealen met de abortus, mijn verdriet en schaamte.
Via Fiom krijg ik digitale e-hulp. Een begeleider* geeft me wekelijks opdrachten over fases die ik heb doorgemaakt. De feedback die ik krijg, is erg fijn. Ze geeft me persoonlijke tips en adviseert me hoe ik met emoties en gevoelens kan omgaan. Ik vind het prettig om van me af te schrijven. Ik kan beter schrijven dan praten. Gelukkig gaat het nu beter met mij.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
*Op dit moment wordt de digitale e-hulp aangeboden als zelfstandig te maken module, dus zonder begeleiding.
