Amelie: Weet dat je een plek hebt in mijn hart, voor altijd

In december 2015 heb ik je al een eerste brief geschreven. De laatste tijd voel ik steeds meer de neiging om je opnieuw een brief te schrijven. Op 20 april was het vijf jaar geleden dat ik je, na 12 liefdevolle - maar ook zo stressvolle en pijnlijke - weken heb laten gaan. Sindsdien zijn er niet veel momenten voorbij gegaan waarop ik niet aan je moest denken. Vijf jaar al. Hoe schattig was je nu geweest & hoe anders had mijn leven er wel niet uitgezien?

Het doet mij pijn, omdat ik je ergens -nog altijd- zo graag had leren kennen. Wat had ik je graag bij mij gehad. Maar dan komt de realiteit en besef ik dat het gewoon echt niet ging. Er is zoveel gebeurd de laatste vijf jaar, zoveel zaken die nooit hadden kunnen plaatsvinden had ik ervoor gekozen om jou wél op de wereld te zetten. Sorry dat ik even zo egoïstisch moest zijn, maar ik had nog zoveel nood aan zorgeloze momenten. Ik moest nog zoveel meemaken en nog zo genieten van mijn jonge jaren. Ik was er niet klaar voor en dat spijt mij enorm, lieve kleine kapoen.

De laatste vijf jaar heb ik iemand nieuw leren kennen, waarmee ik ondertussen ook een huis aan het verbouwen ben. De gedachte of hij ook voor mij had gekozen, moest jij in mijn leven zijn geweest, speelt vaak door mijn hoofd. Hij weet van jouw bestaan af, hij weet wat je voor mij betekent, maar ik denk niet dat hij ooit de pijn zal kunnen begrijpen die ik nog zo vaak voel. Ik ben dan ook gestopt met mijn gevoelens over jou met hem te delen.

Een paar maanden na ons afscheid ben ik afgestudeerd en op een mini wereldreis vertrokken gedurende vijf maanden.
Ondertussen ben ik een jong volwassen vrouw geworden, die al zo'n 3 jaar aan het werk is. Ik verdien mijn eigen geld, dat ik met veel plezier investeer in ons verbouwproject, in leuke avontuurlijke reizen én in (af en toe) een goeie frisse pint. Eens in de zoveel tijd besluipt me de vraag ‘Waar had ik gestaan had ik toch voor jou gekozen?’

Zomaar, uit het niets, in het dagdagelijkse. Bij iets kleins, bij een groot moment, in een droom, ... maar opeens zie ik je (of toch mijn verbeelding van jou als 1jarige - 2 jarige - 3 jarige - 4 jarige) voor mij. Dat is iedere keer opnieuw een slag in mijn gezicht. Dan moet ik even slikken, soms ook de tranen verbijten. Ik krijg je niet uit mijn hoofd, want je bent nu eenmaal een deel van mij en een groot deel van mijn leven.

De pijn van het verlies is nog altijd aanwezig, maar is meer naar de achtergrond verschoven. De voorbije vijf jaar heb ik veel nieuwe baby's zien geboren worden, in de vriendenkring en in de familie, in het begin kon ik dit heel moeilijk aanvaarden en deed het mij enorm veel pijn. Ondertussen heb ik het een plaats kunnen geven en kan ik opnieuw genieten van babylachjes én hou ik ze zelf graag even vast. Maar de afgelopen vijf jaar, iedere keer dat ik een baby in mijn armen had, dacht ik wel aan jou. Soms gewoon in een flits, soms duurt het wat langer, soms doet het enorm veel pijn.

Ook vandaag ben ik, net zoals vijf jaar geleden, er nog steeds rotsvast van overtuigd dat het de beste beslissing was om je te laten gaan. Ik had je niet de liefde, het comfort en de veiligheid kunnen bieden dat je nodig zou hebben. Ik was net 23 geworden, ik moest zelf nog zoveel groeien en nog zoveel ontdekken. Ik had je nooit de tijd en liefde kunnen geven, die je verdiende. Ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat je mij kan vergeven. Ik had je zo graag leren kennen, maar het kon gewoon nog niet. Momenteel weet ik niet of ik ooit klaar zal zijn om mama te worden, de herinnering aan jou is nog te sterk. Het zou mij nog te veel pijn doen. Weet dat je een plek hebt in mijn hart, voor altijd. Het gaat je goed en zeker tot snel lieve, kleine kapoen.

* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.