Ik, moeder van twee prachtige kinderen, had me er bij neer moeten leggen dat er nooit een 3e of 4e kind zou komen. Dit doordat ik tijdens mijn tweede zwangerschap ernstige bekkeninstabiliteit had ontwikkeld met als gevolg een hernia. Artsen raden me ten strengste af om nogmaals zwanger te raken. Ook mijn toenmalige man vond het wel welletjes. Zeven jaar later gebeurde het dat we door onveilige seks plots ineens toch zwanger waren. Wat nu?
De reactie van mijn man was: Ik wil dit niet, echt niet! Terwijl ikzelf eigenlijk best een beetje blij was, blij maar ook bang. Hoe ga ik deze zwangerschap doorstaan en hoe kom ik er uit? Nu stonden mijn man en ik dus lijnrecht tegenover elkaar. Hij, die het absoluut niet wilde, en ik. Nu het dan toch zo ver was gekomen wilde ik mijn derde kindje graag liefhebben. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Doordat mijn man zo standvastig was, kreeg ik het gevoel dat ik moest kiezen. Of dit derde kind of mijn huwelijk?
Uiteindelijk heb ik gekozen voor mijn huwelijk en ingestemd met een abortus. Ik vond de behandeling een ware marteling, zowel lichamelijk als geestelijk. Daarna was ik gebroken. Een gebroken ziel met een gebroken hart. Het lukte mij dan ook niet om het een plekje te geven. Ik was vaak heel verdrietig en mijn man kon me geen steun bieden. Hij begreep immers niets van mijn verdriet. Volgens hem hadden we een keuze gemaakt en dat was het dan. De abortus was voor hem de oplossing van alle problemen. Voor mij was deze ingreep het begin van alle problemen.
Annemarie: De abortus was voor hem de oplossing van alle problemen. Voor mij was deze ingreep het begin van alle problemen.
De ingreep was voor ons beiden het begin van het einde van ons huwelijk. De directe familie wist wel dat ik een abortus gehad had, maar niemand vroeg aan me hoe het met me ging. En ik, ik durfde niet toe te geven dat ik het heel moeilijk had. Ik was namelijk degene die deze ingreep zelf had toegestaan en dan achteraf gaan lopen piepen? Nee, dat kon ik niet maken. En omdat ik een masker opzette, dachten mijn dierbaren dat het goed met me ging en vroegen er niet naar. Ze wilden me niet kwetsen met eventueel ongepaste vragen.
Al met al is het zo ver gekomen dat ik een hele boze, verdrietige, gefrustreerde moeder en echtgenote was met als gevolg een scheiding. Vele jaren te laat toch maar eens serieus hulp gaan zoeken en bij een psycholoog terecht gekomen. Dit was de beste stap sinds lange tijd die ik gemaakt had. Er over praten was zo fijn. Lekker alle tranen de vrije loop laten gaan zonder dat ik bang was dat ik daar geen recht op had. Stukje bij beetje ging het steeds een beetje beter met me, maar het helemaal loslaten kon ik niet. Of wilde ik dat niet?
Annemarie: Lekker alle tranen de vrije loop laten gaan zonder dat ik bang was dat ik daar geen recht op had.
Ik had nog steeds de zwangerschapstest bewaard, samen met mijn abortus papieren. Ik kreeg het niet over mijn hart om het weg te gooien. Had het gevoel dat ik mijn kindje dan echt weg zou doen. Advies van mijn psycholoog was: Schrijf je kleintje een brief met wat je haar of hem wil vertellen. Als je dat gedaan hebt, stop je deze -samen met je zwangerschapstest- in een envelop en begraaf of verbrand het dan.
Ik heb gekozen voor het laatste. Daar stond ik dan. Te kijken, te snotteren naar mijn brief en de test die langzaam vervaagde. Pas na de laatste vlammetjes ben ik weer terug naar binnen gegaan. Het was heel raar. Maar ik voelde opluchting. Dit was een mooi afscheid. Vanaf toen ging het elke week weer een beetje beter met me en heb ik de draad weer opgepakt. Weliswaar met z'n drietjes maar wel heel gelukkig.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
