Ineens dringt het tot me door, het is mijn schuld dat je nooit een stem gekregen hebt. Het is mijn schuld dat je nooit hebt leren lopen. Het is mijn schuld dat je nooit ogen hebt gekregen om te openen. Het is mijn schuld dat je misschien wel dwalende bent in een wereld die voor mij nu niet zichtbaar is. Het is mijn schuld.
Ineens dringt het tot me door. Mama had gelijk. Mama had gelijk dat ik het hier in de toekomst moeilijk mee zou krijgen. Mama had gelijk dat ik vertrouwen moest hebben. Mama had gelijk dat het wel goed zou komen. Mama had gelijk om me proberen tegen te houden. Mama had gelijk.
Ineens dringt het tot me door. Wat een pijn. Wat een ongelofelijke pijn. Wat een pijn. Zo diep. Wat een pijn. Zo onvoorstelbaar veel pijn. Ineens dringt het tot me door. Wat was ik ver weg. Verwijderd van mijn hart. Niet in staat werkelijk liefde te kunnen voelen. Liefde voor mezelf, liefde voor het leven, liefde voor al wat leeft.
Wat was ik bang. Bang dat ik voor altijd boos op je zou zijn. Bang dat ik jou zou opzadelen met mijn onuitgewerkte emoties. Bang dat jij de dupe zou worden van mijn onvolwassenheid. Bang dat het allemaal niet goed zou komen.
Charlotte: Wat was ik sterk. Om mijn gevoel te kunnen volgen. Gevoelens die er toen ook mochten zijn.
Ineens dringt het tot me door… Wat was ik sterk. Om mijn gevoel te kunnen volgen. Gevoelens die er toen ook mochten zijn. Gevoelens die ik nu heel anders ervaren zou hebben. Wat ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik je beloofd heb dat ik iets met mijn leven zou doen wat ik niet gedaan zou hebben als jij op aarde gekomen was. Ik heb je een belofte gemaakt. We hebben gesproken. Ik heb me aan mijn belofte gehouden. Wat ben ik dankbaar voor alles wat er voortgekomen is uit deze belofte.
Ineens dringt het tot me door. Het is zoals het is. Ik heb mijn best gedaan. Ik heb gedaan waartoe ik de capaciteit had. Ik heb gedaan wat op dat moment het beste leek. Ineens dringt het tot me door. Vandaag weet ik wél mijn hart te vinden. Vandaag weet ik wél wat liefde is. Vandaag weet ik wél dat ik beschermd ben. Vandaag weet ik wél dat God er altijd is en zal zijn. Vandaag weet ik wél wie ik ben.
Charlotte: Ik heb gedaan wat op dat moment het beste leek.
Ineens dringt het tot me door. Vandaag zou ik het anders gedaan hebben. Ineens dringt het tot me door. Ik kon hier vandaag enkel komen doordat jij er vandaag niet bent. Zou dit in de sterren geschreven hebben gestaan? Het antwoord zal er niet komen. Net als de antwoorden op vele vragen die ik al bijna zes jaar met me mee draag. Die ik misschien wel mijn hele leven mee zal dragen. Gaat het je goed? Ben ik vergeven? Ineens dringt het tot me door. Jij bent enkel liefde. Waar je nu ook bent. Ik ben de enige die mezelf vergeven kan. En het is genoeg nu. Ik kan stoppen met lijden. Ik mag stoppen met lijden. Het mag. Liefde. Zo diep. Liefde. Zo groots. Vandaag weet ik dat je welkom was. Vandaag weet ik dat je er wél had mogen zijn. Vandaag weet ik dat je er bent. Vandaag weet ik dat ik vergeven ben.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
