Op mijn 13e een abortus gedaan. Destijds is dat mijn keuze geweest. Ik ben door er door niemand toe verplicht een abortus te doen. Ik was zwanger van mijn ex-vriendje. Heb het 1x gedaan, wist niet eens wat het was om seks te hebben. Wat ik wel weet, is dat mijn eerste keer niet iets was om trots op te zijn. Samen met hem zijn en mijn ouders besproken wat te doen met de zwangerschap. we hebben toen besloten een abortus te laten doen.
Hij ging mee en mijn ouders waren in de wachtkamer. Ik weet niet alles meer wat er toen gebeurde. Het is daarvoor te lang geleden. Wat ik wel weet, is dat ik heel veel pijn had tijdens de behandeling. Als ik er nu aan denk, voel ik nog steeds die pijnscheuten door mijn onderbuik schieten. Net of er een mes in je wordt gestoken. Na de curettage mocht ik van die meneer niet opzij kijken. Wat je niet mag doen, doe je toch. Ik heb mijn kindje zien liggen. Dit beeld is/was zo schokkend. Snel draaide ik mij weer om. Het was maar één of twee seconden dat ik mijn kindje heb gezien.
Eenmaal weer thuis op de bank liggend van de pijn heb ik mijn ouders gezegd dat ik niet wilde dat mijn 2 zussen en mijn broer dit zouden weten. Ik heb destijds verteld dat ik last had van oorpijn en niet zo lekker was. Een jaar lang met niemand meer over mijn abortus gesproken: mijn leven ging door! Ik had ook geen spijt en voelde er niks bij. Net of dat het niet gebeurd was.
Mijn 2 zussen probeerden kinderen te krijgen: dit lukte niet. Toen ik merkte dat mijn beide zussen moeilijk kinderen konden krijgen, stond mijn besluit helemaal vast. Ik mocht en zal nooit vertellen dat ik een abortus heb ondergaan. Het voelde als mijn schuld: ik had een kind weg laten halen en zij konden geen kindje krijgen. Als ik hen dit zou vertellen, zouden ze boos worden en mij wat aandoen, althans zo voelde ik mij.
Hij ging mee en mijn ouders waren in de wachtkamer. Ik weet niet alles meer wat er toen gebeurde. Het is daarvoor te lang geleden. Wat ik wel weet, is dat ik heel veel pijn had tijdens de behandeling. Als ik er nu aan denk, voel ik nog steeds die pijnscheuten door mijn onderbuik schieten. Net of er een mes in je wordt gestoken. Na de curettage mocht ik van die meneer niet opzij kijken. Wat je niet mag doen, doe je toch. Ik heb mijn kindje in een plastic zak zien liggen vol met bloed en vocht. Dit beeld is/was zo schokkend. Snel draaide ik mij weer om. Het was maar één of twee seconden dat ik mijn kindje heb gezien.
Eenmaal weer thuis op de bank liggend van de pijn heb ik mijn ouders gezegd dat ik niet wilde dat mijn 2 zussen en mijn broer dit zouden weten. Ik heb destijds verteld dat ik last had van oorpijn en niet zo lekker was. Een jaar lang met niemand meer over mijn abortus gesproken: mijn leven ging door! Ik had ook geen spijt en voelde er niks bij. Net of dat het niet gebeurd was.
Mijn 2 zussen proberen kinderen te krijgen: dit lukte niet. Toen ik merkte dat mijn beide zussen moeilijk kinderen konden krijgen, stond mijn besluit helemaal vast. Ik mocht en zal nooit vertellen dat ik een abortus heb ondergaan. Het voelde als mijn schuld: ik had een kind weg laten halen en zij konden geen kindje krijgen. Als ik hen dit zou vertellen, zouden ze boos worden en mij wat aandoen, althans zo voelde ik mij.
Jarenlang mijn verdriet en pijn weggestopt. Ik moest door hoe dan ook! Mijn beide zussen kregen uiteindelijk 3 kinderen die door middel van ivf te wereld gekomen zijn. Oh wat was/ben ik een trotse tante! Zo blij en intens verdrietig tegelijk. Toen dacht ik: dit is mijn kans. Na 13 jaar niks gezegd te hebben over mijn abortus, nu weet ik dat hun gezin compleet is. Eindelijk kan ik de rest gaan vertellen wat mij al jaren lang verdriet geeft. Dit was niet de moeilijkste stap, blijkt achteraf. Mijn zussen pakten het heel goed op: zij waren er voor mij. Datzelfde geldt voor mijn broer; ook hij is er voor mij geweest.
Fleur: Jarenlang mijn verdriet en pijn weggestopt. Ik moest door hoe dan ook!
Jarenlang mijn verdriet en pijn weggestopt. Ik moest door hoe dan ook! Mijn beide zussen kregen uiteindelijk 3 kinderen die door middel van ivf te wereld gekomen zijn. Oh wat was/ben ik een trotse tante! Zo blij en intens verdrietig tegelijk. Toen dacht ik: dit is mijn kans. Na 13 jaar niks gezegd te hebben over mijn abortus, nu weet ik dat hun gezin compleet is. Eindelijk kan ik de rest gaan vertellen wat mij al jaren lang verdriet geeft. Dit was niet de moeilijkste stap, blijkt achteraf. Mijn zussen pakten het heel goed op: zij waren er voor mij. Datzelfde geldt voor mijn broer; ook hij is er voor mij geweest.
Maar nog steeds bleef het oppervlakkig. En liet ik mijn emoties niet toe. Relaties aangaan zowel in de liefde als vriendschappelijk, is iets wat ik nooit heb gekund. Althans niet voor heel lang: een paar jaar of maanden of weken. Maar zodra de dingen dichtbij kwamen en ik mij emotioneel en kwetsbaar op mocht stellen, dat het ook nodig was, pakte ik mijn spullen. Rende er keihard voor weg. Weer een relatie naar de klote zo als ze dat wel eens zeggen. En heb heel lang gedacht: waar kan dit toch aan liggen. Komt het door mij of door die ander? Val ik altijd op de verkeerde persoon? Zijn het wel vrienden of toch kennissen?
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
