Onze kinderwens ging niet op natuurlijke wijze in vervulling. Dan ga je een traject in. Het duurde uiteindelijk veel langer dan een gewone zwangerschap voor wij onze kinderen kregen. Ik was inmiddels 37 toen we in het voorjaar van 1979 Marjan – ruim drie maanden oud – mochten ophalen in Indonesië.
Toen we aankwamen, bleek ze niet in het kindertehuis te zijn. Ze verbleef nog bij haar pleegouders. Daar zijn we natuurlijk op bezoek gegaan maar we mochten haar niet meteen meenemen. Eerst moest er nog het een en ander geregeld worden bij de rechtbank. Dat duurde zeker een week. In die tijd zijn we nog even op reis gegaan door Indonesië. We konden toch niks doen en zo zagen we nog wat van het land, konden we daar later aan onze dochter over vertellen.
Bij de rechtbank verliep alles goed en na die week mochten we Marjan meenemen naar huis, naar Nederland. Een jaar later hebben we onze zoon opgehaald in Indonesië. Daarmee was ons gezin compleet. We woonden destijds in Hilversum. In 1987 zijn we verhuisd naar Huissen, bij Arnhem. Bij mijn weten leverde dat voor de kinderen geen noemenswaardige problemen op. Het liep destijds allemaal redelijk op rolletjes. Op een gegeven moment begon Marjan wel vragen te stellen. Bijvoorbeeld over het verschil in huidskleur tussen haar en ons. “Waarom zijn jullie anders?”, vroeg ze. Wij zijn altijd heel open geweest over de adoptie en hebben zo lang als ik me kan herinneren altijd tegen de kinderen gezegd: “Jullie zijn met het vliegtuig gekomen, niet uit de buik van mama”.
Helaas zijn mijn man en ik op een gegeven moment gescheiden. Daar heb ik me heel schuldig over gevoeld ten opzichte van de kinderen. Zoiets van: dan haal je kinderen uit een ver land om ze hier een goed thuis te bieden en dan ga je uit elkaar. Dan krijgen ze weer te maken met een soort van afscheid, dat kun je toch eigenlijk niet maken. Maar het kon niet anders. In de loop van 1991 begon ons huwelijk al mis te lopen. In 1994 zijn we uiteindelijk officieel gescheiden. De kinderen zaten midden in de puberteit, een hopeloze leeftijd om zoiets mee te moeten maken. Het was heel moeilijk. Ook financieel stonden we er plotseling heel anders voor.
Margreet: Ik heb me erg schuldig gevoeld over de scheiding.
Marjan is vrij jong gaan samenwonen met haar vriend. Ze was pas een jaar of zestien toen ze het huis uit ging. Voor onze zoon was het ook niet gemakkelijk. Met hem ben ik op een gegeven moment het contact zelfs helemaal kwijtgeraakt. Niet alleen door de scheiding hoor. Er speelde van alles waardoor hij mij niet meer wilde zien. In het begin heb ik gebeld, kaarten geschreven, brieven gestuurd. Zonder resultaat. Tsja, op een gegeven moment houdt het op. Hij is 34 jaar, wat doe je eraan?
Maar afgelopen jaar was hij voor het eerst – geheel onverwacht – weer op mijn verjaardag. Ik wist niet wat me overkwam toen ik hem samen met Marjan de tuin in zag komen lopen. Echt heel fijn vond ik dat. Koude rillingen. We hebben als gezin veel vreugde gekend maar helaas ook spanningen en narigheid. Het is soms wel een strijd geweest om erdoorheen te komen. Achteraf zijn de scheiding en de periode daarna voor ons drietjes wel heel zwaar geweest. Ik miste de gezelligheid van een compleet gezin. Ik denk dat het heel anders was gelopen als we niet gescheiden waren. Dat heeft heel veel impact gehad op de kinderen.
Gelukkig gaat het momenteel goed. Mijn ex en ik hebben nu redelijk goed contact. Onlangs zijn we zelfs samen een middagje op pad geweest met de kleinkinderen, de tweeling van Marjan. Ik ben blij dat dat kan. Ondanks alles wat er is gebeurd heb ik geen moment spijt gehad van de adoptie en heb ik heel veel vreugde beleef aan de kinderen en nu ook aan mijn kleindochters.