Vier jaar geleden werd ik moeder van een heel lief klein meisje. Helaas zag mijn leven op dat moment er niet goed genoeg uit om een kind op te kunnen voeden. Het was erg onstabiel en ik had de verkeerde mensen om me heen. Ook de vader van mijn kind wilde er niks van weten, dus toen begon de strijd al.
Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, schrok ik enorm. Ik voelde heel veel liefde in mijn buik zitten, maar ik had ook meteen het gevoel dat ik het niet alleen kon. Ik heb er toen over gepraat met de huisarts en met een organisatie die helpt bij ongewenste zwangerschappen. Vanuit daar begon de hele adoptie. Ik heb eerst zeker overwogen mijn kindje zelf te houden, maar ik was te jong en had zelf al te veel meegemaakt. Dat wenste ik mijn dochtertje niet toe. Ik wenste dat mijn kind een stabiele omgeving zou krijgen en zichzelf op de juiste manier zou kunnen ontwikkelen.
Ik heb veel gehad aan de instantie die mij hielp. Samen met deze instantie zocht ik naar goede adoptieouders en we kwamen bij een heel lief stel uit. Ik vond het belangrijk dat zij liefde geven aan mijn kind hoog in het vaandel hadden staan en dat ze haar net zo zouden opvoeden zoals ik dat zou doen. De bevalling van mijn dochtertje was erg zwaar. Ze lag in een stuitligging wat het bevallen verschrikkelijk moeilijk maakte! Ik heb nog nooit zoveel pijn gevoeld.
Esmee: Het moment van afstaan was verschrikkelijk, maar diep in mijn hart wist ik dat dit de beste beslissing was
Na de geboorte heb ik haar heel even mogen vasthouden, maar niet te lang, want dan zou ik een band krijgen. Maar alleen al bij het zien van haar voelde ik meteen een band. De band die ik nu nog steeds voel. Het moment van 'afstaan' was verschrikkelijk. Ik was boos, verdrietig, blij. Van alles ging er op dat moment door me heen. Maar ik wist diep in mijn hart dat het de beste beslissing was. En ooit zouden we terug bij elkaar komen, dacht ik.
Inmiddels is ze 4 jaar oud en in die tussentijd is er veel gebeurd. Ik heb momenten gehad waarop ik dacht dat ik haar per direct op zou willen halen. Om haar veilig dichtbij me te hebben. Ze heeft nu een goed leven. Op afstand volg ik haar en daar ben ik blij om. Ik heb mijn dochter zelfs een paar keer ontmoet. Ik wilde haar het liefst in mijn armen sluiten, maar dat kon niet want ze kende me natuurlijk niet.
Het mooie is dat ze toch op mij lijkt: haar haren, haar ogen. Inmiddels heb ik een hele lieve vriend waar ik een toekomst mee aan het opbouwen ben en ik hoop over een aantal jaren een terug-naar huis procedure te kunnen opstarten, maar daar ben ik nog over in dubio. Mijn advies is: zoek hulp, want alleen kom je er niet. Er zijn goede instanties die je kunnen helpen met het zoeken van fijne adoptieouders.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
