Het was al lang uit met mijn vriend, die net als ik moslim is, toen ik ontdekte dat ik in verwachting was. Ik bleek al zes maanden zwanger. Ik schrok enorm en wist niet wat ik moest doen. Ik was erg bang voor mijn ex. Hij heeft me tijdens onze relatie meerdere keren mishandeld. Ook stalkte hij mij nadat de relatie was verbroken. Hij mocht en mag nooit te weten komen dat ik zwanger van hem ben geweest. Ook mijn vader mag dit niet weten. Anders wordt hij zo ontzettend kwaad dat hij mijn ex iets aan doet. Dat weet ik zeker.
Mijn moeder heb ik het wel verteld. Ze was niet boos, vooral geschrokken. Ik ben haar dankbaar dat ze samen met mij naar een oplossing heeft gezocht. Ze nam me mee naar de gynaecoloog die mij verwees naar Fiom. Bij Fiom kon ik over de situatie praten. Ook met mijn moeder sprak ik er veel over. Samen besloten we dat het beter voor mij was dat ik het kindje na de bevalling niet zou zien. Dan zou ik minder verdrietig zijn. Voor mijn hele omgeving heb ik mijn zwangerschap geheim gehouden. Ik zei dat ik ziek was, een gezwel in mijn buik.
Toen de bevalling begon, ging ik met mijn moeder naar het ziekenhuis. Voor een operatie, vertelden we mijn vader. Het ziekenhuis werkte aan dit verhaal mee. De bevalling was zwaar. Thuis stond een bed voor me klaar en werd ik als patiënt verzorgd. Dat was heel fijn. Maar ik vond het naar dat mijn vader van niets wist. Laatst vertelde mijn vader dat mensen uit de straat een adoptiekindje kregen. Ik dacht “Papa, je moest eens weten wat er allemaal is gebeurd”. Ik ben er heel verdrietig over dat ik hem bedrieg. Maar hij mag het nooit weten.
Soraya: Ik wilde het allerbeste voor mijn zoon.
Bij mijn keuze heb ik mijn zoon voorop gesteld. Ik wil voor hem het allerbeste. Hij is beter af bij adoptieouders die dolgraag een kindje willen. Een toekomst als alleenstaande moeder, zonder opleiding, zag ik niet zitten. En het kind is van mijn ex met wie ik niets meer te maken wil hebben. Ik ben bang dat hij mijn zoon opeist als hij er achter komt.
Laatst belde ik weer met Fiom. Om ze te bedanken. Ze hebben zo hun best gedaan om de geboorte van mijn kind geheim te houden. Ik heb me heel erg gesteund gevoeld. Ik worstel niet met mijn keuze. Ik sta achter mijn besluit. Wél denk ik er nog veel over na. Gelukkig kan ik bij mijn moeder terecht. Ik accepteer dat ik dit geheim mijn hele leven moet meedragen. Dat is mijn lot. Ik hoop vooral dat mijn kind gelukkig wordt.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
