Wist je dat meer dan 75% van de onbedoelde zwangerschappen ontstaat binnen een vaste relatie? Het beeld heerst dat onbedoelde en ongewenste zwangerschappen vooral voorkomen bij singles, jonge vrouwen die nog geen kinderen hebben. Toch heeft de grootste groep een vaste partner en vaak ook al een gezin. Deze vrouwen staan voor een lastige keuze die ze vaak samen maken met hun partner. Lees hier het verhaal van Sanne.
Sanne was 40 jaar toen zij onverwacht zwanger raakte van haar jongste kind, zij en haar man waren al 23 jaar samen. Met twee oudere kinderen, 11 en 7 jaar oud, hadden zij gemengde gevoelens over de zwangerschap. Terwijl ze zelf enthousiast was, worstelde haar man met de situatie. Hun besluit bracht niet alleen persoonlijke twijfels met zich mee, maar ook veroordelende reacties van anderen. Uiteindelijk besloten Sanne en haar man naar zichzelf te luisteren en leidde dit tot een keuze die hun leven verrijkte.
Op het moment dat ik zwanger raakte van onze jongste, was ik 40 jaar oud, mijn man was 43, en we waren al 23 jaar samen. Onze andere kinderen waren toen 11 en 7 jaar oud. De ontdekking van mijn onverwachte zwangerschap zorgde voor veel gemengde gevoelens. Aan de ene kant was ik ontzettend blij. Het was altijd iets heel bijzonders geweest om zwanger te zijn, en ik vond het prachtig dat ik deze ervaring nog een keer mocht meemaken. Maar aan de andere kant was er twijfel. Onze kinderen waren net op een leeftijd waarop we wat meer vrije tijd als ouders begonnen te krijgen en we waren natuurlijk al op een gevorderde leeftijd.
Sanne: Hij voelde zichzelf te oud om nog achter een kinderwagen te moeten lopen, en dit maakte me nog nerveuzer.
De gedachten over hoe mijn man zou reageren, bezorgden me ook de nodige spanning. Het gesprek met mijn partner was ook erg moeilijk. Hij zei meteen dat ik de zwangerschap moest afbreken en dat hij dit absoluut niet wilde. Hij voelde zichzelf te oud om nog achter een kinderwagen te moeten lopen, en dit maakte me nog nerveuzer.
De strijd om acceptatie
De reacties van anderen wisselden sterk. Sommigen waren begripvol en steunden ons, maar anderen beschuldigden me ervan opzettelijk zwanger te zijn geworden om mijn man bij me te houden. Dit leidde ertoe dat mijn schoonzus en zwager niets meer met ons te maken wilden hebben. Dat heeft me wel gekwetst.
Samen besloten we om naar de huisarts te gaan, die ons doorverwees naar het Fiom in Enschede, waar we ook een afspraak maakten. Voor mij was het vrij snel duidelijk dat ik dit kind nooit zou laten weghalen, zelfs als dat zou betekenen dat ik er alleen voor zou staan. Tijdens de eerste echo ging ik alleen, omdat mijn man nog steeds niet bereid was om het te accepteren. We hadden uitgebreide gesprekken over onze thuissituatie, onze financiële middelen en de mogelijkheden om een warm gezin te bieden aan nog een kindje. Ik drukte ook mijn gevoelens uit dat ik het niet kon verdragen om iets wat we samen hadden gemaakt, weg te laten nemen. We hadden natuurlijk al twee fantastische kinderen.
Sanne: Als je de middelen hebt om een liefdevol thuis te bieden aan een kind, moet je ervoor gaan!
Luister altijd naar jezelf
Toen we bij de tweede echo geen hartslag hoorden, moest ik onmiddellijk naar het ziekenhuis. Op dat moment toonde mijn man gelukkig meer zorgzaamheid en gaf hij toe dat hij zich had bedacht. We besloten samen voor dit kindje te gaan. Gelukkig bleek tijdens de echo in het ziekenhuis dat er niets mis was. Dit hele proces heeft ons geleerd om naar onszelf te luisteren. Als je de middelen hebt om een liefdevol thuis te bieden aan een kind, moet je ervoor gaan! Het heeft ons zoveel rijkdom gebracht, en we houden nu allebei onvoorwaardelijk van dat kleine wonder. Soms moeten we zelfs huilen als we bedenken dat we ooit hebben overwogen de zwangerschap af te breken.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
