Vijf dagen geleden deed Suzan de zwangerschapstest met het idee dat het negatief zou zijn. Alle zwangerschapstests die ze ooit had gedaan, waren immers negatief geweest, dus waarom zou deze anders zijn? Met hartkloppingen zag ze twee streepjes verschijnen, en haar hoofd vulde zich met emoties. Drie dagen lang huilde ze en bracht ze in bed door. Ze sliep alleen maar, zodat ze niet hoefde te voelen hoe ze zich voelde: verscheurd, schuldig, bang, in de war dat zij het was waar iets in groeide, verantwoordelijk, alleen en onbegrepen.
Mijn vriend en ik hadden hier al over gesproken, voordat ik de test deed. Wat als? Hij had al voor zichzelf de beste keuze gemaakt en reageerde nogal nuchter toen ik hem vertelde over de positieve uitslag. Hij vond zichzelf te jong, met slechts 25 jaar. Hij dacht dat we er niet klaar voor waren, zowel emotioneel, financieel als in onze relatie op dit moment. Hoewel hij de uiteindelijke keuze bij mij liet, voelde ik me meteen in het nauw gedreven. Het was afschuwelijk nadat hij de bom van "ik wil het niet" op mij had laten vallen.
Ik vroeg me af hoe ik ooit nog voor het kindje kon kiezen als hij er zo tegen was. In zenuwen en boosheid blèrde ik uit dat het weg moest, omdat hij het niet wilde. Het idee om een kind op de wereld te zetten terwijl de liefde van mijn leven en de vader van het kind er zo tegen was, kon ik niet verdragen. Het vooruitzicht dat onze relatie zou eindigen met de komst van het kindje sloot ik niet uit.
Suzan: Ik kromp ineen toen ik las over een miskraam opwekken en ik heb dagen niet gegeten.
Nu mijn emoties wat bedaard zijn, denk ik dat hij abortus ziet als een simpele ingreep, zoals naar de tandarts gaan. Ik kromp ineen toen ik las over "miskraam opwekken" en ik heb dagen niet gegeten. Het idee dat ik zelf zou kiezen voor iets wat ik nooit dacht te ervaren, voelde verscheurend. Toen ik mijn vriend vertelde over de rare sensaties in mijn buik (krampen en soms steekjes), vroeg hij of ik me dat niet inbeeldde. Ondanks dat hij veel om me geeft, voel ik me ontzettend alleen.
Sindsdien hebben we er nauwelijks over gesproken en moet ik zelf het onderwerp aansnijden. Hij reageert dan met luchtigheid alsof hij denkt 'hebben we het er niet al over gehad?'. Ik durf het eigenlijk niet meer ter sprake te brengen, terwijl het constant in mijn gedachten is. Hij lijkt gewoon verder te gaan alsof er niets is gebeurd. Dat is zijn keuze, maar het feit dat hij deze gebeurtenis niet op de emotionele manier beleeft zoals ik, vind ik erg lastig.
Suzan: Mijn gedachten maken overuren en ik heb spijt te hebben gezegd dat ik het weg wil laten halen.
Ik kijk uit naar de afspraak met de verloskundige, waar ik zonder grenzen kan praten over mijn fysieke en emotionele gevoelens. De veranderingen in mijn lichaam vind ik moeilijk, omdat het zich klaarmaakt voor een kindje en ik het niet zomaar kan stoppen. Nu ik weet dat ik zwanger ben, herken ik de dingen waarvan ik dacht dat ze kwamen door stress in mijn leven: misselijkheid, buikpijn en hoofdpijn. Ik heb spijt dat ik heb gezegd dat ik het weg wilde laten halen. Dit is mijn eerste kindje, het leeft en maakt zich klaar om iemand te worden die op mij of mijn vriend lijkt.
Mijn vriend weet niet hoe ik me hierover voel, en ik wil alles met de verloskundige bespreken voordat ik weer overmand wordt door emoties. Ongeacht welke keuze ik maak, zal ik dit altijd met me meedragen. Het is ongelooflijk eng dat ik nu degene ben die deze beslissing moet nemen. Het voelt alsof ik in een tv-serie speel en straks gewoon verder ga met mijn eigen leven.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
