Mijn moeder heeft haar zoon, na een ongewenste zwangerschap, ongezien af moeten staan in een klooster waarschijnlijk in Amsterdam. Zij heeft er zelf nooit iets over gezegd, maar via de familie heb ik dit onlangs vernomen. Mijn moeder is inmiddels overleden.
Wat zij mij wel gezegd heeft toen ik met mijn 16e een vriendje had is: "Als je zwanger wordt, hou er dan rekening mee dat je naar een klooster gaat en niemand zal weten dat je zwanger bent. In Limburg of ergens in Nederland zal iemand dan doen of zij zwanger is. Als je bevallen bent wordt het kindje weggehaald en ’s avonds daarnaartoe gereden. Daar zullen ze aangifte doen alsof het kindje van hun is, en jij zult nooit meer je kindje kunnen achterhalen". Toen vond ik dit uiteraard een beetje vreemd, maar met het onlangs aan mij vertrouwde familiegeheim, begrijp ik het wel beter.
Els: Als we zouden weten wie je zou zijn, weet dan dat je welkom bent.
Toen zij mijn vader 2 jaar later in ongeveer 1948 ontmoette heeft hij nog geprobeerd het kindje te achterhalen, want dat mocht van hem bij hun gezin opgevoed worden. Dit is dus niet gelukt, ondanks bekenden bij de burgerlijke stand die toen hun best hebben gedaan. Ik heb altijd het verdriet van mijn moeder gevoeld, zonder dat ik wist wat er gebeurd was. Alle drie haar kinderen hebben eigenlijk geleden onder haar verdriet. Wij hebben gevoeld dat zij wel een zorgzame, maar geen liefdevolle moeder kon zijn. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat zij aan de drank was en teveel rookte. Dit is ook van invloed geweest op mijn eigen relatie en gezin. Gelukkig gaat dat de goede kant op, want ik wilde wel een warme en liefdevolle moeder zijn.
Een zoektocht naar mijn halfbroer, die nu waarschijnlijk rond de 72 jaar is, heeft geen zin meer. Maar als we zouden weten wie je zou zijn, weet dan dat je welkom bent. Ik denk dat dit voor heel veel gedwongen afgestane kinderen geldt.