Ik had het niet aan mijn man verteld

De man waarvan ik zwanger raakte, was twintig jaar ouder dan ik. Ik dacht: oké, dan gaan we trouwen. Maar hij had al twee kinderen bij een andere vrouw, ze waren gescheiden, en hij wilde niet nog meer kinderen. Voor mij was het mijn eerste zwangerschap. Als ik wilde blijven, ik werkte voor hem als schoonmaakster, moest ik van hem de zwangerschap laten afbreken. Dat was het einde van de relatie, ik ben weggegaan.

Toen mijn zoon werd geboren was ik 25 jaar. Op zich niet zo heel jong, maar ik zag geen kans om hem te houden. In mijn eentje voor de opvoeding en de inkomsten te zorgen, leek mij heel zwaar en ingewikkeld. Daarom dacht ik dat het beter zou zijn om hem af te staan. Beter voor hem en voor mij. Daarom heb ik hem afgestaan ter adoptie en achtergelaten in een tehuis.

Een tijdje later kreeg ik weer een relatie. Met die man ben ik getrouwd en heb ik nog twee kinderen gekregen. Aan hen heb ik nooit iets verteld over het bestaan van mijn oudste zoon. Zij wisten dus van niks toen, voor mij heel onverwacht, iemand me kwam vertellen dat Michael naar mij op zoek was. Dat laatste vond ik natuurlijk geweldig, maar dat ik het moest gaan uitleggen aan mijn man en kinderen vond ik wel even moeilijk. Gelukkig hadden zij wel begrip voor wat ik had gedaan.

Omdat de moeder van Michael niet kan reizen, vroeg hij mij om naar Nederland te komen om elkaar te zien. Vijf weken lang maar liefst. Ik heb de uitnodiging natuurlijk aangenomen, want ik wilde hem graag ontmoeten en ben toen niet veel later samen met een van mijn andere twee zoons, een halfbroer van Michael dus, naar Nederland gevlogen. Daar logeerden we bij zijn ouders.

In het begin moesten Michael en ik wel even aan elkaar wennen. Bij aankomst klapte ik volledig dicht. We gaven elkaar netjes een hand en gingen naar binnen. Voor mij voelde het wel meteen als mijn zoon. Mijn bloed stroomt door zijn aderen. Ik had behoefte aan contact, wilde hem graag zoenen maar dat wilde hij niet. Net zo min als samen in een bed slapen. Omdat ik vijf weken bij zijn ouders verbleef, leerden we elkaar wel vrij snel best goed kennen. En natuurlijk ontstonden er ook weleens spanningen. Maar we hebben ook heel leuke dingen gedaan. Al met al vond ik het een bijzondere ervaring. Absoluut.

Sindsdien komt Michael bijna elk jaar wel een keer bij ons op bezoek in Colombia. Ik vind het fijn als hij komt en eerlijk hoop ik ook altijd wel een beetje dat hij ons financieel een steuntje in de rug geeft. Mijn man werkt als parketlegger, ik ben schoonmaakster. We hebben het niet zo breed. Zeker niet zoals Michael in Europa dat heeft….