Bij Fiom begeleiden wij mensen die op zoek zijn naar hun biologische familie. Eén van die personen is Nicole van Os. Zij schreef een openhartig boek over haar zoektocht. En over haar problematische relatie met haar moeder. Wat was haar motivatie om dit boek te schrijven en wat heeft het haar gebracht?
Nicole: Zoeken naar je biologische familie is niet het sprookje dat je op tv ziet.
Waarom heb je je verhaal opgeschreven?
“Het schrijven van het boek is een jarenlang proces geweest. Ik heb geen fijne jeugd gehad en toen ik mijn vader had gevonden rakelde dat herinneringen op. Mijn hele leven stond op zijn kop. Op advies van mijn man ben ik het op gaan schrijven. Ik praat er niet zo makkelijk over. Het opschrijven hielp enorm. Hierdoor kon ik afstand nemen van de gebeurtenissen.
“Dit boek was best een lange adem. Vooral het eerste deel. In het begin stond het vol met frustraties. Op een gegeven moment kwam ik een oud redacteur tegen die mij wilde helpen. Hij heeft mij veel geleerd. Vooral dat je niet alles in het boek moet analyseren. Je moet ook het een en ander aan de lezer overlaten.”
“Het opschrijven zelf was niet moeilijk. Wel het laten lezen aan anderen. Dat was enorm spannend. Is het wel goed genoeg?”
Wat hoop je met het boek te bereiken?
“Ik wil vooral laten zien dat het op zoek gaan naar je familie niet één groot sprookje is zoals je in al die programma’s op tv ziet. De werkelijkheid is echt anders. Als je iemand na 40 jaar ontmoet, dan ben je gewoon vreemden van elkaar. Bij mij was het gevoel van eigen er helemaal niet. En dat is niet raar. Dat wil ik graag over het voetlicht brengen. Ik wil het gevoel overbrengen dat het normaal is dat je je alleen voelt als je dit meemaakt. Er wordt zo weinig over deze ervaringen geschreven.”
Nicole: Het verhaal is veel breder dan op zoek gaan naar mijn vader.
Hoe is het boek ontvangen?
“Het boek is gelukkig heel goed ontvangen. Het was zo spannend want je stelt je natuurlijk heel kwetsbaar op. Maar mensen lezen het in één ruk uit. Een hele mooie reactie vind ik ‘pijnlijk mooi’. Het verhaal is veel breder dan op zoek gaan naar mijn vader. Ook mensen die wel met twee ouders zijn opgegroeid en een moeilijke relatie hebben met hun moeder, halen er iets uit.”
“Ik vind het heel mooi en ik ben er trots op dat het boek dit met mensen doet. Het is mijn eerste boek en ik ging er helemaal blanco in. Geen idee hoe zoiets gaat lopen. Het is heel fijn als je dan dit soort reacties terugkrijgt. Als je op die manier iets voor mensen kunt betekenen, dan maakt mij dat heel trots.”
Heeft je moeder het boek gelezen?
“Mijn moeder weet niet dat ik het boek heb geschreven. Ik ga haar dat niet vertellen. Ze is al op leeftijd. Als ze het zelf ontdekt, dan zie ik wel hoe ik daar mee omga. Ik merk dat ik, ook door het schrijven van het boek, enorme stappen heb gezet. De behoefte om haar te beschermen wordt steeds minder.”
Wat heeft het schrijven van het boek je gebracht?
“Door het schrijven van het boek heb ik emotioneel meer afstand gekregen van mijn familie. En dat is voor mij veel gezonder. Het hele proces om van een manuscript naar een boek te gaan, heeft veel meer met mijn verwerking gedaan dan ik van te voren dacht. Ik heb het boek niet geschreven om erkenning voor mezelf te krijgen. Er zijn vele jaren werk gaan zitten in dit boek. Niet alleen in het schrijven, maar ook in mijn eigen verwerking. En het is heel fijn dat dit een mooi einde krijgt. Het is geen mooi verhaal, maar als ik mensen hiermee kan helpen geeft dat heel veel voldoening.”
Nicole: Je bent echt vreemden als je elkaar voor het eerst ontmoet. Het is heel fijn dat je daar hulp bij krijgt van iemand die daar ervaring mee heeft.
Heb je een tip voor mensen die op zoek zijn naar hun biologische familie?
“Doe dit niet alleen. Zoek professionele hulp. Het belangrijkste is de tip van Fiom; doe het rustig aan en ga niet te snel, loop niet te hard van stapel. Daar heb ik heel veel aan gehad. Je gaat door een rollercoaster van emoties en het enige wat je wil als je weggaat na een ontmoeting is snel bellen voor een volgende afspraak. Dat is een soort reflex. Maar als het een moeilijk proces is, dan is dat niet fijn. Ik heb echt weleens met de telefoon in mijn handen gestaan en dan moest ik aan de woorden van de hulpverlener van Fiom denken. "Nee, dit moet ik niet doen. Even een paar weken over slapen en bedenken wat ik echt wil." Doe het niet alleen. Het is heel fijn om iemand te hebben die je begeleidt.”
“Ik heb altijd gedacht dat het rozengeur en maneschijn zou zijn. Ik had daar dromen en beelden bij. Je denkt dat je iemand gaat herkennen want het is iemand die dichtbij je staat. Maar dat is echt een sprookje. Zo gaat het niet. Je bent echt vreemden als je elkaar voor het eerst ontmoet. Het is heel fijn dat je daar hulp bij krijgt van iemand die daar ervaring mee heeft. Die weet hoe dit soort zoektochten verlopen en je daarbij kan begeleiden.”
Smaakt dit eerste boek naar meer?
“Sterker nog, ik ben al aan mijn tweede boek begonnen. Dat iedereen zo enthousiast is geeft vertrouwen en inspiratie. Het nieuwe boek is non-fictie. Gaat over een ander deel van mijn leven. Ik haal enorm veel energie en voldoening uit het feit dat mensen het verhaal waarderen. Fijn als het leuk ontvangen wordt.”
Bestel het boek hier
Boek: Waar moest ik je zoeken
Op een dag in het voorjaar van 1974, ik was vier jaar, reed een politiewagen bij ons voor. Twee agenten stapten uit en liepen naar onze voordeur. Mijn moeder deed open en de agenten vertelden haar dat mijn vader een auto-ongeluk had gehad. Onderweg van opa en oma naar ons kwam hij klem te zitten tussen twee vrachtwagens en raakte ernstig gewond. Hij was niet in levensgevaar. Toch zou ik hem nooit meer terugzien.
Voor Nicole van Os begint op dat moment een leven zonder vader, met een grillige en claimende moeder. Ze groeit op als een angstig meisje. Ze vraagt zich steeds af of ze haar vader ooit terug zal zien. Zou ze moeten kiezen tussen een van beiden?
€ 19,50 199 bladzijden • 145x210 mm •