In 1989 begon voor Lonneke een zoektocht die haar leven voorgoed zou veranderen. Ze zat midden in een fase waarin de toekomst zich voor haar uitstrekte, vol mogelijkheden zoals trouwen en kinderen krijgen. Maar er was een belangrijk stukje van haar verleden dat ze nog niet kende: haar biologische moeder.
In haar poging om haar moeder te vinden wendde ze zich tot Fiom in Den Bosch. Binnen enkele maanden was het mogelijk om het eerste contact met haar moeder te leggen. Dit ging middels brieven. En snel daarna was de eerste ontmoeting. Deze ontmoeting was beladen met emoties. Ondanks het gebrek aan directe emotionele verbondenheid, was er een fysieke gelijkenis die niet te ontkennen viel.
Het contact bleef echter gecompliceerd. Haar moeder wilde het geheim van het bestaan van Lonneke bewaren voor haar familie en voor haar andere twee kinderen: de halfbroer en halfzus van Lonneke.
Door de jaren heen waren de gevolgen van het geheimhouden voor Lonneke steeds moeilijker te accepteren. Deze geheimhouding leidde tot spanningen binnen beide families en Lonneke begon te voelen dat haar adoptiemoeder eigenlijk meer als haar echte moeder voelde.
In haar boek beschrijft Lonneke de impact van deze geheimen en de last die ze op veel mensen legden. Ze besloot haar verhaal op papier te zetten om meer duidelijkheid te krijgen in de wirwar van emoties en om anderen te helpen die zich in vergelijkbare situaties bevinden.
Door de tijd heen heeft ze pogingen gedaan haar vader op te sporen, maar helaas bleek dit door het gebrek aan bruikbare gegevens een gesloten boek. Lonneke heeft hier vrede mee. Ze heeft nu contact met haar hele biologische familie en de weduwnaar van haar biologische moeder, maar haar echte familiegevoelens liggen nog steeds bij de mensen die ze haar hele leven heeft gekend.
Het verhaal van Lonneke is er een van zoektocht, identiteit en acceptatie. Het leert ons dat familie niet altijd gebonden is aan bloed, maar aan liefde, begrip en acceptatie.
Meer informatie is te vinden op wieismijnechtemoeder.nl.
