Mijn naam is Manalebesh, allé dat is toch de naam die ze mij in het weeshuis hebben gegeven. Ik ben vondeling gelegd in Addis Abeba, 15 jaar geleden.. Nu, 15 jaar later, wil ik op zoek. Op zoek naar mezelf.
Toen ik klein was, was ik vaak boos op ‘Mama Afrika’. Zo noemde ik haar. Ik kon niet begrijpen ‘waarom?’. Nog steeds niet. Het is moeilijk om te leven met 1000 vragen waarop niemand kan antwoorden. Het is moeilijk om te zien dat je twee kleine zusjes zo hard op je adoptie ouders lijken. Maar op wie lijk ik? Bij welke vrouw heb ik 9 maanden in de buik gezeten?
Als ik ’s avonds buiten zit en omhoog kijk, naar de sterren, vraag ik me af of ze ook kijkt.. Of ze even veel aan mij denkt als dat ik aan haar denk. Of ze zich goed voelt als ik lach en zich slecht voelt als ik huil. Als ik in de spiegel kijk, zie ik iemand die zichzelf niet kent. Ik vraag me af hoe iemand van mij kan houden als ik dat zelf niet eens kan.. Ik heb me enkele maanden geleden ingeschreven voor ‘vind mijn familie’ maar ze hebben nog niet eens proberen te zoeken.. Ik heb me voorgenomen dat ik het ook alleen kan, dat ik geen programma nodig heb om mijn familie te zoeken. Ik heb me voorgenomen dat op een dag we terug samen zullen zijn. Tot die dag ga ik genieten van de kans die ik heb gekregen. Ik heb de kans gekregen om kind te zijn, de kans op een toekomst. En die ga ik benutten, ik ga mijn ‘Mama Afrika’ trots maken.