Ik kom uit Roemenië. Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik op zoek naar mijn biologische familie. Inmiddels heb ik mijn zus Viorica gevonden en ontmoet. Zij en ik hebben al een paar jaar intensief contact en ik ben afgereisd naar Amerika, waar zij woont, om haar te ontmoeten. Het voelde als vanouds en heel vertrouwd. Maar hierdoor is mijn verlangen om mijn ouders te vinden en mogelijk te ontmoeten nog meer gegroeid.
Samen met haar ben ik dus al begonnen met de info die we hebben. We hebben namen van onze ouders, van onze zussen en broers, maar het is gewoon niet genoeg! Ik heb me er nog nooit zo wanhopig door gevoeld. Gelukkig heb ik Viorica, ik kan echt alles delen met haar, maar tegelijkertijd doet het pijn dat ik gewoon niet eventjes snel bij haar langs kan gaan. Ik wil zo graag weten wie mijn ouders zijn, op wie ik het meeste lijk en of ik dingen in hen herken qua karakter.
Ik lig soms uren wakker in bed of ik huil mezelf in slaap. Gewoon omdat ik wil weten wie toch die mensen zijn die mij op de wereld hebben gezet en me hebben afgestaan, de reden waarom. Ik ben er nog niet 100% zeker van. Er is me verteld dat het om geldnood is, dat ze me niet konden geven wat ze misschien wel wilden geven. Ik vraag met zo vaak af: Waarom? Ik hoop ergens dat ze mij en mijn zus willen ontmoeten.
In verband met privacy is de naam in dit verhaal verzonnen