Rebecca Wierks
Ik ben Rebecca. Samen met Niels maakten wij in 2014 een onvergetelijke reis naar Nigeria om onze dochter Evi (2014) op te halen. Na dit mooie avontuur hebben we er nog twee buikkindjes bij mogen krijgen, Jurre (2020) en Stijn (2022).
Maart 2023
‘Mama, ik ben blij dat je me zo goed geholpen hebt vanmorgen.’
We hebben een blauwgespikkelde muur. Op onze ooit zo mooie wit gestucte muur (what were we thinking) zijn van boven naar beneden langs de trapleuning blauwe stippen te zien. Ze zijn onritmisch en in verschillende grootte aangebracht. Ze hebben alles te maken met de afgelopen dagen.
Eens in de drie maanden moet ons mooie meisje een injectie.
Omdat niemand, maar dan ook niemand gelooft dat ze pas 8 jaar is.
Omdat ze prima tussen de VMBO leerlingen van mijn man Niels past.
Omdat we haar nog even (voor zover mogelijk) kinderlijke, ontspannen momenten gunnen.
Omdat ze met haar stoere hoodie, haar paarse haren en zwarte make-up het liefst nog op haar duim zuigt als ze zich niet fijn voelt.
Omdat we willen dat ze zich nog beter hecht aan ons, in plaats van zich al gaat onthechten.
De argumenten staan voor ons als een huis, maar iedere keer vlak voor de injectie vragen we ons af of het dit alles waard is. Ze wil het graag vooraf weten, zodat ze vast door alle stadia van verwerking kan gaan. We snappen dat maar al te goed. Aan de andere kant, te lang vooraf geeft teveel spanning. Twee dagen van te voren. Die nachten kunnen we dan prima handelen en er is toch verwerkingstijd. Eén van de stadia is boosheid, zacht uitgedrukt. In haar frustratie gooit ze een open flesje nagellak tegen de muur dat stuiterend naar beneden een spoor achter laat. Het is blauwe nagellak en gelukkig een mooie kleur blauw. Daarna volgen de tranen, enorm veel tranen. Vervolgens bedenkt ze zelf trucjes hoe het makkelijker kan of sneller over is. Waar ik dan weer heel erg van onder de indruk ben. Deze stadia wisselen elkaar tot het moment zelf af.
En dan is mama aan zet. Met de spanning van de afgelopen dagen voelbaar in mijn schouders is het alle zeilen bijzetten. Praten als brugman, op hele rustige toon, haar emoties erkennend en mijn eigen emoties zo neutraal mogelijk houdend. Soms gaat het in tien minuten, soms praat ik een half uur. Daarna de opluchting bij haar, de blijdschap en de trots, zo mooi om te zien. Ik breng haar naar school en thuis komen mijn eigen emoties eruit. Ik weet dit van te voren. Na zo’n injectie heb ik echt even tijd nodig om de spanning en de inspanning te verwerken. Tranen van ontlading, tranen omdat het zo oneerlijk voelt, ze heeft eigenlijk al genoeg op haar bordje is mijn mening, tranen van opluchting. En een schouderklopje aan mezelf.
Het is avond, we zijn uit eten geweest, dat is de traditie na een injectie. ‘Mama, ik ben blij dat je me zo goed geholpen hebt vanmorgen.’ Ze slaat haar arm om me heen en ik geniet. Dankbaar dat ik er voor haar kan zijn en dankbaar voor deze woorden. Die blauwgespikkelde muur die koesteren we gewoon nog een tijdje.
