Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
20 mei 2023
De verjaardag van je kind! Het feest waar hij al weken naar uitkijkt en waarbij hij echt aan het aftellen is. Als ouders ben je misschien niet zó enthousiast, maar het blijft een bijzondere dag. Weken later vind je nog confetti terug op de zolder en in de badkamer, maar dat maakt de feestvreugde alleen maar langer en groter toch?
Op de verjaardag van mijn zoon denk ik ook altijd terug aan zijn geboortedag, die vier je tenslotte. Alleen heb ikzelf geen herinnering aan zijn geboorte. Ik probeer me er wel iets van voor te stellen, maar daar blijft het ook bij. Ik weet niet of andere adoptieouders dat ook hebben gedaan, maar toen wij de geboortedag van onze zoon te horen kregen, heb ik in onze agenda gekeken wat wij die dag deden. Zoekend in de agenda of er toen al een klein teken was te bespeuren van het grote wonder dat werd geboren en ons kind zou worden. Dat teken was er natuurlijk niet, maar er was wel iets anders. Mijn man en zoon schelen bijna precies 30 jaar in leeftijd met elkaar. Op de dag dat wij zijn 30-feest vierden met familie en vrienden, werd onze zoon geboren. Toch best een beetje bijzonder…
Zo’n verjaardag ervaar ik altijd als een dag waarop je extra stil staat bij alle prachtige cadeaus van het leven. Op die dag mijn zoon in het bijzonder. Wauw, wat is hij gegroeid in het afgelopen jaar. Niet alleen in lengte, maar ook in houding, zelfvertrouwen en op sociaal gebied. Zijn vocabulaire die, zo lijkt, van de een op de andere dag veranderd is. Je hart barst op zo’n dag toch bijna? Tegelijk voel ik verdriet. Het gemis van de vrouw die mijn, nee onze zoon maar heel even bij zich had. De vrouw die op deze datum ongetwijfeld ook terug denkt aan het moment dat haar zoon werd geboren. Terug denkt aan de beslissing die ze nam, waardoor haar zoon ook mijn zoon werd.
Ik geniet zo van het opgroeien van mijn zoon. Van zijn blijde, grote glimlach en dikke knuffels. Van de enorme sprongen die hij maakt. Van zijn fantasie en dromen. Ik mag het van heel dichtbij meemaken. Zij krijgt hier niets van mee. Uit het diepst van mijn hart hoop ik zo, dat ze haar zoon een keer zal ontmoeten. Dat ze mag zien hoe hij is opgegroeid tot een fantastisch mens met een sterke persoonlijkheid.
Maar die beslissing ligt niet bij mij. Die keuze moet mijn zoon zelf gaan maken. Vooralsnog komt dit nauwelijks ter sprake. Maar als ik merk hoe snel er weer een nieuwe verjaardag aan is komen vliegen en hoe hij zich heeft ontwikkeld, dan zal ook dit niet lang meer gaan duren. Je weet dat ik altijd voor je klaar sta en je steun. Welke beslissing je daarin ook zal nemen.
