25 maart 2020- Drieluik: adoptiemoeder Erna Panders
-
Getrouwd, moeder van drie zonen
-
Beroep: werkzaam geweest bij de gemeente
-
Leeftijd: 68 jaar
-
Woonplaats: Glanerbrug
De adoptie van Jeroen, ons tweede kind, ging niet zonder slag of stoot. Achteraf hoorden we dat we een slechte advocaat hadden getroffen. Hij had ons niet goed geïnformeerd. Na tien weken in Costa Rica te hebben verbleven, moesten we zonder kindje naar huis. Onze verblijfsvergunning was verlopen en we hadden geen geld voor een nieuwe… Vier weken later werd Jeroen door andere mensen meegebracht naar Nederland. Op kerstavond, dat was wel mooi symbolisch, kregen we hem op Schiphol in onze armen. Hij was toen vier maanden oud.
In eerste instantie probeerden we op de natuurlijke manier kinderen te krijgen. Dat lukte niet zo vlot en ondertussen gingen onze buren een kindje adopteren uit Indonesië. Toen we dat hoorden zeiden mijn man en ik al snel tegen elkaar: dat is voor ons ook een prima optie. Het voelde goed. Eind 1982 hebben we onze oudste zoon in zijn geboorteland Indonesië opgehaald.
Daarna wilden we graag nog meer kinderen adopteren maar uit Indonesië kon toen al niet meer. Daar was ondertussen een nieuwe regering gekomen en die sloot de grenzen voor buitenlandse adoptie. We zijn toen naar andere landen gaan kijken, overwogen onder meer Sri Lanka, Guatemala en Chili en kwamen uiteindelijk via via terecht in Costa Rica waar we eerst, in 1985, Jeroen adopteerden en zeven jaar later nog een nakomertje, Ruud. Dat kwam ook omdat we via de kerk hoorden van een moeder die haar kindje af wilde staan. Met zijn moeder hebben we altijd contact gehouden. Heel leuk, ze stuurt bijna iedere dag wel een berichtje via Facebook of zo, nog steeds.
Erna: Eigenlijk vormden we altijd een vrij gewoon gezin.
De moeders van de oudste twee jongens kenden we niet, maar we hebben hen hier in ons gezin wel altijd bij naam genoemd en in alle openheid foto’s en papieren bekeken. Verder wilden de jongens er niet veel bij stilstaan. De oudste heeft tot op de dag van vandaag geen behoefte om op zoek te gaan. Jeroen zei dat jarenlang ook. Rond zijn vijftiende begon hij er voor het eerst over. Twee keer heeft hij aanstalten gemaakt en het op het laatste moment weer afgeblazen. Pas de derde keer, nog niet zo heel lang geleden, heeft hij doorgezet en zijn moeder ontmoet. Toen was hij dus al in de dertig. Met Ruud zijn we op zijn achttiende teruggegaan naar Costa Rica, dat hadden we zijn moeder beloofd.
Eigenlijk vormden we altijd een vrij gewoon gezin. Natuurlijk was er wel eens wat, zeker in de puberteit, maar over het algemeen ging het heel goed. Ze deden het goed op school, zaten op sport. Jeroen wilde al snel weer van voetbal af en op judo. Maar dat bleek het voor hem ook niet te zijn. Daarna is hij gaan stijldansen, dat was het helemaal. Dat kon ie ook heel goed, echt prachtig om te zien. Na het eindexamen vwo is hij op kamers gegaan. Eerst in Enschede maar dat was hem nog niet groot genoeg… dus op naar Amsterdam. En wij blij dat we af en toe konden helpen met verhuizen.