Anne
Ik ben Anne. Samen met mijn man hebben wij eind 2018 onze dochter (2015) uit Hongarije mogen verwelkomen. Daar is ons adoptieavontuur echt van start gegaan en we zitten er nog middenin. Ik vind het heerlijk om onze belevenissen, ervaringen, ups & downs van me af te schrijven en te delen met anderen.
Januari 2023
Ons meisje, je wordt bijna 8 en in ene lijk je weer sprongen te maken. We horen en zien dat jij steeds makkelijker gesprekjes voert met mensen. Iets wat je tot kort geleden nauwelijks deed en soms liever vermeed. Nu reageer jij soms uitgebreider op een vraag en begin je uit jezelf meer te vertellen. En, niet geheel onbelangrijk, doe je dit met een verstaanbaar volume. Hier thuis soms zelfs met een iets té verstaanbaar volume.
Je weet ook heel duidelijk wanneer je wel dingen wilt delen en wanneer niet. De opmerking: “je hoeft toch niet alles te weten?”, komt regelmatig voorbij (soms wel dagelijks!). En nee, wij hoeven ook niet alles te weten. Je mag dingen delen wanneer jij daar aan toe bent op jouw manier.
Een oppas inzetten, wat voor veel gezinnen vanzelfsprekend en gebruikelijk is, is dat bij ons niet. Vanwege jouw hechtingstrauma, kunnen én willen wij jou niet ‘achterlaten’ bij een oppas. Nu is het in de afgelopen 3 weken, tot wel 2 keer gelukt dat jij 2-4 uurtjes bij opa en oma bent gaan spelen. Mensen die in jouw inner circle horen, maar waarbij het niet eerder op deze manier comfortabel voelde voor jou.
Samenspelen met je buurmeisje. Dit durfde je alleen te vragen met papa of mama mee en dan was het of samen buitenspelen met papa of mama erbij of bij jou thuis spelen. Alleen naar haar huis lopen en de vraag stellen was een harde no go. En daar binnen spelen al helemaal niet. Nu liep je vol zelfvertrouwen naar haar huis, je belde aan en stelde de vraag. Je had je nieuwe bestuurbare auto mee. Wellicht gaf die auto jouw net dat extra zetje van power en een stukje onoverwinnelijkheid. Hoe dan ook, heb je samen buiten gespeeld met haar en ben je daarna met haar mee binnen gaan spelen.
Je durft je te laten horen, je mag gezien worden! Jouw bestaansrecht mag er zijn.
Met kleine stapjes maak je je langzaam los van ons. Wat betekent dat wij jou iedere keer meer een stukje ‘loslaten’. En nee, dit is niet gemakkelijk. Ondanks dat je bijna 8 bent, ben je nog maar 4 jaar bij ons en houden papa en mama je heel graag nog vast op alle mogelijke manieren. Misschien ergens wel om te compenseren wat jij in de eerste 4 levensjaren hebt gemist. Maar wij beseffen ons heel goed dat wij die eerste 4 levensjaren niet kunnen compenseren. Dat jij deze stappen durft te maken, betekent juist dat wij jou de stabiliteit en het (zelf)vertrouwen hebben gegeven dat jij dit kan.
Wij genieten nog maar eens extra van de knuffelmomenten, die er gelukkig nog dagelijks zijn.
