Op 16 juni verscheen het boek ‘Vaderland’ van Rob Marrevee. Een boek dat veel stof heeft doen opwaaien. Voornamelijk door het statement ‘Met de kennis van nu had ik het niet gedaan’. Wij spraken Rob over zijn boek, theatervoorstelling en de weg die hij en zijn gezin hebben afgelegd.
Persoonlijk verhaal
Het is een hele stap om zo’n persoonlijk verhaal op te schrijven. Toch heeft Rob deze stap genomen. “Toen wij de foto’s van de jongens kregen was ik meteen verliefd op ze. Het waren gelijk mijn kinderen. Ik wilde eigenlijk ook meteen alles opschrijven in de vorm van een dagboek. Door de hectiek is het er niet van gekomen. Maar toen een vriend van mij aangaf dat hij het heel interessant zou vinden om het verhaal over mijn kinderen te lezen, ben ik meteen gaan schrijven. Niet alles staat in het boek. Sommige zaken voegen niets toe en zijn een stap te ver. Het is de kunst om te beperken. Daarnaast moet het ook fijn leesbaar zijn.” “Het schrijven van dit boek is in nauw overleg gegaan met mijn vrouw en kinderen. Die geven zich ook behoorlijk bloot. Vooral voor mijn oudste zoon is het heel spannend. Die heeft zich altijd aangepast en de schone schijn een beetje opgehouden. Ook naar zijn vrienden toe.”
Geen film maar theatervoorstelling
Naast een boek is er ook een theatervoorstelling. In eerste instantie wilde Rob een film maken maar vanwege corona is dit project in het water gevallen. Een theatervoorstelling was voor Rob een logische stap. “Ik hou heel erg van het theater. Als je het verhaal gewoon vertelt dan denkt iedereen dat onze worstelingen niets met adoptie te maken heeft maar gewoon met de pubertijd. Theater geeft je de kans om de mensen een ervaring, een beleving, mee te geven. En ik vind het fijn om direct contact met mensen te hebben.”
Beter af in Ethiopië?
Rob vraagt zich openlijk af of de jongens beter in Ethiopië hadden kunnen blijven. “Ik ben terug geweest naar Ethiopië. En ik vraag mij echt af waarom ze niet bij de familie zijn gebleven want het zag er allemaal helemaal niet slecht uit. Nu was er de makkelijke mogelijkheid om ze naar een tehuis te brengen ter adoptie. Ik weet niet hoe het was geweest als ze daar waren gebleven. Maar als je als westers land denkt ‘wij nemen het wel over’, dan gaan ze er daar ook niet over nadenken. Er zijn genoeg initiatieven in Ethiopië die niet door worden gezet omdat er ook alternatieven zijn die veel makkelijker zijn. Ik blijf zeggen ‘als ik het had geweten dan weet ik niet of ik het nog een keer zou adopteren’. Ik vind het beeld dat er van interlandelijke adoptie bestaat niet reëel. Ik wil met mijn boek een realistisch beeld geven.”
Zet jezelf op 1
In het boek en ons gesprek beschrijft Rob de lange weg die het gezin heeft afgelegd. “Wij konden samen geen kinderen krijgen en hebben het hele traject doorlopen. Teleurstelling na teleurstelling en dan is er de mogelijkheid tot adoptie. Dus wij bleven gewoon doorgaan. Alles wat ons verteld werd over hechtingsproblematiek sterkte ons in het verlangen naar een kind. Het is heel gek maar zo werkt het. De begeleiding kan nog zo goed zijn maar je kan het niet controleren. Je kan die gevoelens van de jongens ook niet controleren. Je weet niet wat er op je af gaat komen. Wat ik vaak zie is dat er veel aandacht naar de kinderen gaat. Terwijl het van belang is dat je zelf sterk staat. Als je jezelf als ouder niet op nummer 1 zet dan ga je het helemaal niet redden met de kinderen. Het is voornamelijk van belang dat je de kinderen vertrouwen geeft. Ondanks dat we dat allemaal weten is het voor ons heel pijnlijk om te horen ‘had mij maar daar gelaten’ of ‘dit is mijn familie niet’. Dan heb je er keihard voor geknokt en van de ene naar de andere hulpverlener gerend. Je mag niet zoveel van die kinderen verwachten en dat is voor ouders best wel ingewikkeld”.
Multisysteem Therapie
Uiteindelijk hebben Rob en zijn vrouw met hun jongste zoon de Multisysteem Therapie gedaan. Deze therapie kijkt naar alle systemen (school, gezin, vrienden) waar een jongere mee te maken heeft. “Deze therapie heeft ons erg geholpen. Zoals ik in het boek ook zeg ‘It takes a village to raise a child’. Het is heel fijn om hulp te durven vragen. Het is goed dat je dat met meerdere mensen doet. Dat kinderen voelen dat er meer mensen op ze letten. Het gaat ook echt over grenzen stellen en omgaan met agressie. Het is bij onze jongste zeker zo dat we een beetje te lief voor hem zijn geweest. Uit zorg en uit angst. We hebben hem teveel zijn zin gegeven. Terwijl we eigenlijk meer voor onszelf hadden moeten kiezen.”
Lange adem
Rob hoopt dat mensen wat leren van zijn boek. “Ouders zijn ook slachtoffer. Wij hebben allemaal de wens veel liefde te geven aan je kinderen. Ondertussen heb je ook verlangens en wensen. Dat het ze goed gaat en als ze talenten hebben dat die er ook uit komen. En dat je dat dan ook terugziet. Dat je een beetje waardering krijgt voor wat je erin stopt. Nou dat kan wel eens heel lang duren vanwege toch die dubbele identiteit, bang zijn voor afwijzing, de loyaliteit, frustratie. De andere cultuur, de discriminatie. De grootste les voor ons is dat je als ouders soms voor jezelf kiezen moet kiezen en laten voelen dat er grenzen zijn en deze strak hanteren”.
