Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
29 december 2021
Broodtrommel, check. Drinken en fruit, check. Luizencape, eh owja die moest ik wassen, check. Zoonlief aansporen zich aan te kleden, samen ontbijten, kom op nog een paar hapjes, tandenpoetsen en op de fiets. Daar gaat-ie dan. Stoere rugzak op zijn rug, waardoor ik alleen nog zijn hoofd en een paar beentjes zie. Tussen het gedrang van alle kinderen loopt hij de school binnen. Ik kijk hem na en zie hem verloren in de gang om zich heen staan kijken.
Opeens komt dat gevoel naar boven en denk ik: nu is het genoeg! Ik laat mijn kind niet hulpeloos naar zijn nieuwe klas lopen! Ik stap de school binnen om met hem mee te lopen en wurm me tussen krioelende kinderen en enkele mede-bezorgde-ouder door, maar mijn zoon is nergens meer te bekennen. Bezorgd loop ik richting zijn klas en dan zie ik dat hij bij de kapstok staat. Pff.. hij heeft zijn lokaal veilig gevonden! Snel loop ik weer naar buiten, in de hoop dat niemand mijn ongeoorloofde aanwezigheid in de school heeft opgemerkt.
Vlug ga ik naar het raam om te kijken of hij ook echt de klas binnenstapt. En ja hoor, daar komt hij. Hij loopt rustig een rondje in de klas en neemt alles in zich op. Hij zoekt het tafeltje waar zijn naam op staat en gaat daar heel ontspannen naast de andere kinderen zitten spelen. Figuurlijk 10 kg lichter en enkele zweetdruppels rijker, stap ik op mijn fiets naar huis.
Dit was pittige oefening ‘loslaten’ voor me. Andere ouders, hoe is het jullie vergaan? Soms voelt het alsof alle andere schoolpleinvader en – moeders hier fluitend doorheen rollen. Was ik echt de enige die meer tegen deze eerste schooldag opzag dan mijn kind? Dat in mijn gedachten zo’n eerste schooldag op een dropping lijkt, waarbij ik mijn zoon een jungle vol gevaren in stuur? Waarin leeuwen en beren overwonnen moeten worden zonder de hulp, tips, tricks en tools van mama?
In een vorige blog heb ik al eens geschreven over het thema ‘loslaten’ en hoe mijn zoon zich daarin steeds meer ontwikkelt. Hij heeft deze eerste schooldag ervaring prima doorstaan. Hij oefent namelijk elke dag en heeft zich alle hulp, tips, tricks en tools van mama en papa meer dan eigengemaakt. Ze zitten veilig en comfortabel opgeborgen in zijn ‘survivalkit voor nieuwe ervaringen’.
Hij kan ze blindelings tevoorschijn halen en op de juiste manier inzetten. Zijn eerste schooldag is gewoon een van de vele nieuwe en spannende ervaringen. Een waarbij je best even kunt struikelen of de weg kwijtraken, maar dat mag ook gewoon! Hij draagt immers alle tools veilig en comfortabel bij zich om dit zelf op te kunnen lossen. En wanneer blijkt dat zijn ‘survivalkit’ toch niet beschikt over de juiste inhoud, dan weet mijn zoon ons te vinden voor een uitbreiding of aanvulling hiervan.
Het heeft wel even geduurd voordat hij zo ver was, dat wil ik er ook bij zeggen. Wat zijn we met elkaar veel leeuwen en beren tegengekomen in die jungle van nieuwe ervaringen. We zijn gestruikeld, de weg kwijtgeraakt en we hebben hier een daar wat schrammen en blauwe plekken opgelopen. We hebben professionele hulp gekregen om een ‘survivalkit’ aan te leggen en te gebruiken. Daardoor is hij er nu helemaal klaar voor. Hij stapt die jungle dapper en voorbereid in.
Ik ben nu degene die mijn zoon moet toestaan alle tips, tricks en tools zelf te laten gebruiken. De leeuwen en beren die ik zie, zijn er soms helemaal niet voor hem of hij heeft ze al lang overwonnen zonder mij. Ik gun mijn zoon spannende jungle avonturen, want wat is nou mooier dan een dappere overwinning als een ware Indiana Jones?
Wat vind ik dat loslaten moeilijk en wat reageer ik zo nu en dan beschermend! Maar ik vind het oké, het hoort bij me en ik schaam me er niet voor. Iedere ouder heeft er mee te maken en zeker de ouders van kinderen waarbij het proces van loslaten en het opbouwen van een ‘survivalkit’ ingewikkelder is. Ik weet eigenlijk ook zeker dat ik niet de enige was die afgelopen maandag moeite had met deze oefening ‘loslaten’. Ik zie dit als een nieuw en uitdagend proces waarin ik nog veel kan blijven leren en trainen. Dat loslaten zal me uiteindelijk steeds beter af gaan, toch…?
