Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
12 september 2022
“Mama, jij bent de tweede prijs!” Ik breng mijn zoon naar bed en we hebben samen een lekker keuvel momentje. Hij houdt ervan grappige rijmwoordjes te bedenken en we komen uit bij mammie – mommie – mummie. “Wie is mommie?”, vraagt hij opeens. “Nou, ik ben mammie en je Filipijnse moeder is ‘mommie’”, reageer ik. “Nee hoor, mijn Filipijnse moeder is mammie, want dat is mijn echte moeder, jij bent een neppe moeder.”
Met dat hij deze woorden uitspreekt, zie ik dat hij er zelf van schrikt. Een beetje ontsteld maar ook wat uitdagend kijkt hij me aan, hoe zal ik daar op reageren? Zijn woorden komen erg onverwacht en ook ik kijk verschrikt. Ik herpak me snel en antwoord: “Als jij dat vindt, is dat prima lieverd”.
“Ja, want mijn Filipijnse moeder was als eerste mijn moeder, daarom is zij mijn echte moeder en jij een neppe moeder.” Nogmaals bevestig ik wat hij zegt. “Mama, jij bent de tweede prijs!”, antwoord hij en hij geeft me zijn dikste knuffel.
Dat had ik dus even niet aan zien komen. Niet alleen mijn zoon schrok van de woorden die op zijn hart lagen en zijn mond uit floepten. Eerlijk gezegd schrok ik er zelf ook van. Mijn eerste gedachte was: helemaal niet, ik ben mammie! Ik voel me namelijk zijn ‘echte’ mammie. Maar eerlijk is eerlijk, wat ik voel is niet zo heel belangrijk als het hierover gaat. Hij heeft recht op zijn eigen beeld en besef van wie zijn mammie is.
Het feit dat hij schrok van zijn eigen woorden maakt ook duidelijk hoe ingewikkeld het voor hem is. Wie is mijn echte moeder? Wie voelt als mijn echte moeder? Dit zijn vragen die in zijn hart leven, maar die nog nooit hardop gesteld werden. En ja, daar schrik je dan zelf van. Als je hart, via je mond, overloopt.
Zijn woorden deden eerlijk gezegd meer met mij dan ik had gedacht. Ik voel me namelijk wel zijn echte moeder. Al die tijd ben ik ‘de liefste mammie ter wereld’ genoemd. Maar zijn woorden zijn helemaal waar, ik ben niet zijn eerste moeder. Dat prachtige recht behoort toe aan een andere vrouw. Daar zal nooit verandering in komen. Bij dit feit staan we niet dagelijks stil, maar het is wel de realiteit. En ik ben blij dat mijn zoon me hier weer bewust van heeft gemaakt. Dat hij iets van zijn dubbele conflicterende gevoelens laat merken. Want als nuchtere Hollandse moeder kan ik daar in de loop van de jaren zomaar onbewust overheen fietsen.
Wat een prachtige woorden, jij bent de tweede prijs… Ik draag die zilveren medaille met trots, eer en ontzettend veel liefde. Het zilver straalt als goud, ruikt als goud en weegt als goud. Lieverd, het is de schitterendste hoofdprijs om jouw mama zijn!
