03/07/2018 - Tekst:  Chris Thie, medewerker nazorg Adoptievoorzieningen

Kinderen die verwaarloosd, verlaten of mishandeld zijn, kampen vaak met gevoelens als schuld, schaamte, woede, angst, verlangen en verdriet. Ingewikkelde gevoelens, die ze niet kunnen sturen of begrijpen. In de verhalen die psychologe Kim Golding voor haar cliënten schreef, kunnen dit soort kinderen zich herkennen, maar ook een lichtpuntje vinden. Tegelijkertijd bieden de verhalen enorm veel informatie en handvatten voor de volwassene die het verhaal aan het kind vertelt. Handig is dat bij elk verhaal staat aangegeven welke thema’s erin voorkomen en voor welke leeftijdsgroep het geschikt is, van kleine kinderen tot pubers en volwassenen.

Verbindende verhalen boek.jpg

Een van de verhalen gaat bijvoorbeeld over Felicitas, die door haar geboortemoeder wordt weggegeven aan andere ouders. Die zijn enorm blij met haar en geven haar alles wat ze nodig heeft. Felicitas groeit gezond en sterk op, maar kan niet gelukkig zijn. Ze voelt zich boos en denkt dat ze bij haar eigen moeder wel gelukkig zou zijn geweest. Ze wordt boos op haar nieuwe moeder, roept dat ze weg moet gaan, maar voelt zich heel alleen. Ze wordt omringd door water, dat steeds meer gaat kolken naarmate ze bozer wordt. Ze zit op een vlot op een rivier, haar moeder wil haar helpen, maar Felicitas durft haar niet aan te kijken en roept dat ze haar met rust moet laten. Ze gelooft niet dat haar moeder haar gelukkig wil maken. De moeder reikt eten en dekens aan, maar Felicitas pakt het niet aan, dus verdwijnt alles in de rivier. De moeder rent langs de oever mee en roept: “Kom bij me, ik wil je helpen, ik geef je alles wat je nodig hebt om gelukkig te zijn!” Maar Felicitas durft haar hulp niet te accepteren en roept boze dingen terug. Dan fluistert Wijsheid moeder in haar oor wat ze moet doen: Felicitas niet proberen te redden van het vlot, maar door de rivier naar haar toe zwemmen en naast haar op het vlot gaan zitten. Moeder volgt het advies op maar Felicitas zegt: “Ga weg, ik wil je hier niet.” Moeder antwoordt: “Ik laat je niet in de steek, ik blijf bij je. Ik accepteer je boosheid en je verlangen, ik weet dat mijn goede zorgen voor jou beangstigend zijn. Ik wil dat je gelukkig bent, maar ik blijf ook bij je nu je verdrietig, eenzaam en bang bent.” En dan, na een lange poos, durft Felicitas te vertellen dat ze bang is dat ze slecht is, en bang om daarom weer verlaten te worden. Moeder kan deze angst niet wegnemen, maar houdt haar vast om de angst samen met haar te dragen.

Op de boekenplank bij elke kindertherapeut en alle pleeg- en adoptieouders, zou ik zeggen…