"Hoi pap".
Dat is wat ik als eerste tegen je zou willen zeggen. Ik wil naar je kijken en vragen stellen. Ik wil weten welk beroep je uitoefent, van welke muziek je houdt, wat je favoriete vakantie land is en wie jij bent.
Ik voel me op slechte dagen leeg en niet compleet. Van mijzelf ben ik sociaal, vrolijk en druk, maar op de dagen dat ik dat niet ben vraag ik mij af of ik op hem lijk. Wat voor kleur ogen heeft hij? Kan ik hem ooit ontmoetten? Op die dagen voel ik mij soms leeg van binnen en herinnert mijn tatoeage mij eraan dat ik kan en mag blijven hopen op een match met mijn vader. Maar misschien valt een match met mijn donor wel vies tegen.
Zou ik er zelf voor kiezen om een anonieme donor te betrekken bij mijn kinderwens? Nooit! De erkenning en het gevoel een echte vader te hebben is voor veel donorkinderen een droom die zou uitkomen. Mijn grote droom is om te kunnen zeggen: "Hoi pap. Ik ben je dochter". En dan zien we wel hoe de droom zich verder ontplooit.