In dit artikel worden de bestaande internationale modellen om contact mogelijk te maken tussen donoren en donorkinderen in kaart gebracht. Daarnaast worden de verschillende werkwijzen beschreven en vergeleken.
Samenvatting
Er is steeds meer erkenning voor de behoefte van donorkinderen om op zoek te gaan naar hun donor. Dit artikel beschrijft verschillende initiatieven die zijn ontstaan als antwoord op deze behoefte. Er zijn vier verschillende modellen:
- door de overheid gefinancierde diensten, buiten vruchtbaarheidsklinieken;
- diensten van vruchtbaarheidsklinieken en eicel- en spermabanken;
- diensten van onafhankelijke psychosociale behandelaars of juristen;
- initiatieven van donorkinderen en/of ouders.
Bij deze modellen is onderzocht:
- wie heeft wanneer toegang tot dergelijke diensten;
- welke professionele richtlijnen en financiering zijn beschikbaar om deze diensten te kunnen verlenen;
- hoe verloopt de matching en het contact?
Uit het onderzoek blijkt dat er op deze punten verschillen zijn tussen de vier modellen.
Dit artikel is bedoeld als aanzet voor een bredere discussie. Wat is de beste manier waarop aan de behoeften van mensen die informatie en contact zoeken kan worden voldaan? Wat zijn de implicaties van de manier waarop vruchtbaarheidsbehandelingen en eicel- of zaaddonaties op dit moment worden uitgevoerd? En wat zijn de behoeften voor toekomstig onderzoek?