Josephine en haar vriend hadden eigenlijk al samen besloten dat ze geen kinderwens hadden. Hij was al voorzien vanuit een eerdere relatie, en zij stond nog vol met andere ambities in het leven. Toen haar menstruatie uitbleef en zij vage lichamelijke klachten begon te herkennen, werd de grond onder haar voeten vandaan getrokken bij het zien van de twee streepjes op de test die verkleurden. Minuten werden uren, en de tranen begonnen op te wellen in haar ogen.
Dit kon niet waar zijn; ik was nog niet klaar om moeder te worden. Wat zou er gebeuren met mijn studie, relatie en toekomstplannen? Ik bracht mijn vriend snel op de hoogte, die me ontzettend heeft gesteund gedurende deze donkere dagen. De afspraak in de abortuskliniek stond vier dagen later gepland, en de rollercoaster van gesprekken, verdriet en stress begon. Op de dag van de abortus was ik eigenlijk heel kalm. Het moest gebeuren; ik kon een kind nog geen gelukkig leven bieden. Mijn vriend sloeg een arm om me heen, en samen liepen we de drempel over. Het was stil, huiselijk en gemoedelijk in de kliniek.
Josephine: Laat het maar gaan meid, jullie zijn dapper voor de beslissing die jullie maken.
Ik werd al snel opgeroepen voor de echo, waar de verpleegkundige al mijn grootste angst bevestigde: "We hebben hier een zwangerschap van 6 weken en 2 dagen, precies binnen het termijn zonder wettelijke bedenktijd." Vanaf dat moment ging alles heel snel. Ik mocht me omkleden en voorbereiden op de curettage met sedatie. Toen ik eenmaal in mijn bed lag, was er ruimte voor tranen, een goed gesprek en een glimlach van de ontzettend lieve en steunende verpleegkundigen. "Laat het maar gaan meid, jullie zijn dapper voor de beslissing die jullie maken."
Ik werd naar de behandelkamer gebracht en mocht plaatsnemen voor de behandeling. De arts, verpleegkundige en anesthesist stelden me gerust en dekten me netjes af totdat ik verdoofd was. Op dat moment voelde ik de kwetsbaarheid die je als vrouw kunt ervaren, open en blootgelegd op het meest kwetsbare moment van mijn jonge bestaan. Een half uur later kwam ik bij; het was gebeurd en de behandeling was geslaagd. De pijn was hevig, maar ik werd direct weer verdoofd. Toen ik eindelijk naar huis mocht, voelde ik een straal van opluchting. Ik had de juiste beslissing genomen.
Nu, enkele dagen later, begint de emotionele verwerking. De tranen en het besef komen terug, maar langzaam krijgt het een plekje op de achtergrond. Ik kan mijn leven weer voortzetten zoals ik het had gepland. Zonder de steun van de professionele hulpverleners had ik dit nooit kunnen doen.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
* Verplichte bedenktijd abortus is verleden tijd
