Wist je dat meer dan 75% van de onbedoelde zwangerschappen ontstaat binnen een vaste relatie? Het beeld heerst dat onbedoelde en ongewenste zwangerschappen vooral voorkomen bij singles, jonge vrouwen die nog geen kinderen hebben. Toch heeft de grootste groep een vaste partner en vaak ook al een gezin. Deze vrouwen staan voor een lastige keuze die ze vaak samen maken met hun partner. Lees hier het verhaal van Manouk.
Manouk was 32 jaar toen zij erachter kwam dat ze onbedoeld zwanger was geraakt, terwijl haar relatie van anderhalf jaar allesbehalve stabiel was. Haar partner had twijfels en stelde zich duidelijk op tegen de zwangerschap. Manouk deelt haar emotionele reis over het nemen van een weloverwogen beslissing voor haar ongeboren kindje terwijl ze de dagen van haar onzekerheid en innerlijke strijd beschrijft.
In september van dat jaar, toen ik bijna 32 werd, ontdekte ik iets dat mijn wereld op zijn kop zette. Op dat moment had ik een relatie van ongeveer anderhalf jaar. Deze relatie was niet stabiel vanwege twijfels vanuit de kant van mijn partner. Maar voordat ik ontdekte dat ik zwanger was, zaten we al een tijdje in een ‘goede’ periode. Ongeveer vijf dagen nadat ik mijn menstruatie uitbleef, begonnen mijn borsten pijnlijk aan te voelen. Diep van binnen wist ik al dat er iets niet klopte, maar ik durfde de zwangerschapstest niet te doen. Het was een opmerking van mijn partner, totaal niet gerelateerd aan zwangerschap, toen hij voor de grap op mijn buik drukte, die mijn vermoedens bevestigde. Hij wilde graag dat ik een test deed, maar dat heb ik nog een kleine week uitgesteld. Uiteindelijk heb ik de test alleen gedaan, omdat ik bang was voor zijn paniekerige reactie. Dat kon ik er niet bij hebben, omdat ik ook niet op deze manier zwanger wilde raken. Toen de test positief bleek te zijn, lachte ik ongemakkelijk, maar diep van binnen wist ik het al. Ik haastte me om een tweede test te halen, die aangaf hoe ver ik in mijn zwangerschap was, en deze gaf "3+" aan. Dit betekende dat ik al vrij ver zwanger was. Terwijl ik twijfelde over mijn gevoelens, wist ik dat dit kindje niet gepland was, maar wist ik ook dat ik een diepgewortelde kinderwens had.
Het was lastig te begrijpen
Pas twee dagen na mijn positieve test vertelde ik het aan mijn partner. Onmiddellijk volgde de verwachte paniekreactie. Hij herhaalde steeds dat hij dit niet wilde en dat hij echt geen vader wilde worden op deze manier. Hij vroeg geen enkele keer hoe ik me voelde, wat ik erg pijnlijk vond. We gingen samen wandelen en zwegen een uur lang. Toen herhaalde hij opnieuw dat hij dit niet wilde. Helaas gaf hij nooit ruimte om er anders naar te kijken. Dit was lastig te begrijpen voor mij omdat hij ook een kinderwens had. Ook kwam hiermee de keuze volledig bij mij terecht. Ik wist dat hij het absoluut niet wilde en inmiddels had hij besloten om de relatie te beëindigen. Dit betekende dat ik het kind alleen zou moeten opvoeden, zonder betrokkenheid van hem, want hij wilde niet dat het kind ooit zou weten dat hij de vader was.
Gelukkig reageerde iedereen in mijn omgeving erg liefdevol. Niemand gaf me het gevoel dat het onze schuld was. Hoewel mijn ouders nog geen grootouders wilden worden, reageerden ze heel blij en emotioneel op de zwangerschap. Maar toen ik vertelde dat mijn partner het niet wilde, begonnen ze meteen na te denken over mogelijke oplossingen, wat me zowel verward en overweldigd liet voelen omdat ik zelf nog zoveel twijfels had.
Gesprekken met professionals
Uiteindelijk besloot ik naar de huisarts te gaan, die me doorverwees naar een abortuskliniek voor een gesprek. Omdat mijn partner en ik er samen niet uitkwamen en hij al een definitieve beslissing had genomen over onze relatie, koos ik ervoor om een keuzehulpgesprek te voeren met iemand van de GGD. Samen met mijn partner hebben we dit gesprek gevoerd. Tijdens dit gesprek werd duidelijk dat de keuze van mijn partner vaststond, en het beter was om mijn eigen twijfels en afwegingen te verkennen in plaats van te proberen hem van gedachten te veranderen.
Manouk: Maar ik voelde ook de verantwoordelijkheid om onze nalatigheid onder ogen te zien en de liefdevolle reacties van mijn omgeving in overweging te nemen.
Ik was ongeveer zes weken bewust zwanger en wilde er zeker van zijn dat ik een weloverwogen beslissing zou nemen, zonder overhaaste keuzes. Deze periode was zwaar, met fysieke klachten zoals constante misselijkheid en een groeiende buik. Mijn twijfels kwamen vooral door mijn sterke emotionele band met het kindje in mijn buik en de angst om op mijn leeftijd misschien nooit meer zwanger te kunnen worden. Daarnaast voelde ik een diepgeworteld verlangen naar onvoorwaardelijke liefde, en ik overwoog dat dit kindje wellicht in die behoefte kon voorzien. Ik voelde me tegelijkertijd sterk en dacht dat ik dit alleen aankon, zonder mijn partner. Maar ik voelde ook de verantwoordelijkheid om onze nalatigheid onder ogen te zien en de liefdevolle reacties van mijn omgeving in overweging te nemen. Tegelijkertijd waren er praktische overwegingen, zoals mijn onregelmatige werktijden, mijn ontevredenheid met mijn baan en de financiële uitdagingen van het alleen opvoeden van een kind.
Vrede met mijn keuze
Ik piekerde gedurende die zes weken continu, zonder tot een beslissing te komen. Totdat ik een gesprek had met mijn zus. We werkten allebei met kinderen en jongeren in de zorg en waren bekend met hechtingsproblemen. In dat gesprek besefte ik dat zowel ik als mijn omgeving dit kindje alle liefde van de wereld konden geven. Maar ik geloofde ook dat ouders de basis moeten vormen en het meest van hun kinderen moeten houden. Als die basis niet goed is, vreesde ik dat dit invloed zou hebben op het hele leven van het kind. Ik kon mijn kind nooit uitleggen waarom de vader niet wilde dat hij of zij op de wereld was. En als mijn kind ergens verdrietig werd omdat er geen vader was, wist ik niet hoe ik daar mee om moest gaan. Mijn eigen gevoelens zouden waarschijnlijk ook een rol hebben in de beleving van het kind. Hiermee bedoel ik niet dat kinderen met een alleenstaande ouder per se ongelukkig zijn of dat er problemen met hun hechting zouden komen. Het hangt meer af van de specifieke situatie. Als ik bewust had gekozen om een alleenstaande moeder te zijn, zou ik veel meer kunnen uitleggen waarom er geen vader in het plaatje is, zonder dat er pijn, verdriet en gemis bij komt kijken.
Het scheelde voor mij wel dat de mensen in de abortuskliniek zo aardig (zelfs lief) en professioneel waren. Dit heeft echt gemaakt dat ik meer vrede heb met mijn keuze. Ik heb geen een keer gevoeld dat ze een oordeel over me hadden of me een richting op wilde praten. De abortus vond ik zo iets eenzaams, hun steun op dat moment zorgde ervoor dat het toch minder alleen was. Ik heb me de dagen erna enorm verdrietig gevoeld, dat verdriet is nooit echt weggegaan maar wel in een andere mate. Dat verdriet betekent niet dat het een verkeerde beslissing is geweest, maar gewoon de situatie die zorgde voor dit gevoel.
Belang van het kind
Voor vrouwen die net zoals ik enorm twijfelen gun ik ze dat ze de tijd nemen. Maar het is dan ook goed om met jezelf af te spreken wanneer je een keuze wil gaan maken, omdat het door de eerdere twijfels nooit 100% goed gaat voelen. Bij mij hielp het om vanuit het belang van het kindje te gaan denken.
Manouk: Soms vraag ik me zelfs af of dit wel de juiste keuze was. Al heeft het nooit echt gevoeld als een keuze, maar meer als een beslissing.
Ikzelf had er veel aan om mijn afwegingen op te schrijven omdat ik 24/7 in mijn hoofd er mee bezig was. De gesprekken met professionals vond ik echt steunend. En mocht je eenmaal besluiten om het weg te laten halen dan is het wel fijn dat er iemand met je mee gaat. Ik koos ervoor om mijn toen inmiddels ex-partner mee te nemen. Dit omdat ik me zo in de steek gelaten voelde door hem in het traject, ik wilde dit niet ook nog eens zonder hem doen. Hij was immers ook verantwoordelijk, vond dat hij ook onderdeel moest zijn hiervan en de gevolgen mocht ervaren. Mijn omgeving reageerde hier wel wisselend op. Ze waren bang dat hij mij op het moment niet kon steunen. Maar ik denk dat het goed voor mij is geweest.
Voor mij is het nu 2 jaar geleden. Op bepaalde momenten in het leven voel ik gemis en vraag ik me af hoe hij of zij zou zijn. Soms vraag ik me zelfs af of dit wel de juiste keuze was. Al heeft het nooit echt gevoeld als een keuze, maar meer als een beslissing. De wereld om me heen vind ik confronterend. Mensen om je heen krijgen kinderen en vormen een gelukkig gezin. Soms wordt zelfs de vraag gesteld of je een kinderwens hebt. Ik merk dan dat ik hier nog geen antwoord op kan geven zonder dat er allerlei gevoelens naar boven komen. Dat probeer ik te accepteren in plaats te oordelen over mezelf. Ik vind op die momenten troost in de gedachte dat ik tijd heb genomen, hulp heb gezocht. Dan voel ik wat meer dat het gewoon niet het juiste moment was.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
