Even voor alle duidelijkheid, iedereen gelooft dat ik een miskraam heb gehad, omdat we dat hebben verteld, maar dat is niet dus waar. Ja, het klopt dat mijn zwangerschap is afgebroken, maar niet omdat moeder natuur dat zo heeft besloten, maar omdat ik daarvoor heb gekozen. Want dat is wat ik heb gedaan in november 2013. En tot op de dag van vandaag mis ik je zo.
Het was een plek waar ik helemaal niet wilde zijn, een plaatje wat niet klopte, een troosteloze, nietszeggende maar alles bepalende omgeving. De mensen die in de wachtkamer zaten waren te jong, de tijdschriften die er lagen waren te oud. Het was niet juist en in alle opzichten ging het volledig in tegen alles wat ik dacht en hoopte te zijn. Alles, echt alles, behalve dit…
Mijn man en ik hebben ons gemeld aan de balie, vol schaamte, maar niemand die zich ook maar iets van ons aantrok. Al was er maar iemand geweest die op zijn minst had opgekeken en ons een afkeurende of verbazende blik had toegeworpen, of iemand die had gezegd dat we op het verkeerde adres waren en dat de pretecho’s een deur verder waren. Helemaal niets en juist die anonieme leegte maakte het zo niets- en juist zo alles zeggend.
En dan zit je daar en dan. Ben je 36 jaar, heb je twee gezonde kinderen en een edelstenen engeltje in je bh verstopt. Want we hebben besloten dat het ons het eigenlijk beter uit zou komen om een derde kindje gewoon geen kans te geven. Want.. Tja, waarom eigenlijk?
Isabel: Hoe kijk je jezelf nog aan in de spiegel, iedere ochtend als je wakker wordt en je de leegte herkent in je eigen ogen?
Omdat de andere twee in leeftijd zo dicht op elkaar zitten. Mijn zwangerschappen zo heftig waren geweest, vanwege die horrorhormonen. Omdat ik mezelf kwijt ben sinds ik kinderen heb. Tja, waarom? En je praat er niet over, met niemand. Want hoe ga je vertellen aan opa’s en oma’s dat je hun ongeboren kleinkind laat aborteren? Hoe vertel je tegen een vriendin, die al 6 jaar probeert zwanger te worden, dat je ervoor kiest om een vruchtje vol nieuw leven te laten wegzuigen? En hoe kijk je jezelf nog aan in de spiegel, iedere ochtend als je wakker wordt en je de leegte herkent in je eigen ogen?
Erover praten doe je niet. En al zou je willen, het kan niet eens, want niemand weet ervan. Dus met wie zou je er überhaupt over moeten praten? Schuldgevoelens en twijfel, diep weggestopt, maar het duurt niet lang tot het begint te knagen. Want ik zie je en ik voel je overal om me heen. Ik weet bijna zeker dat je een meisje zou zijn geweest en ik praat tegen je. Lief klein meisje, waar ben je en wat hebben wij je aangedaan? Ik had je zo dolgraag bij me gehad!
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
