Mijn vriend, met wie ik 1,5 jaar samen was, en ik hadden onveilige seks. Omdat wij christelijk zijn, is anticonceptie iets waar (bijna) niet over gesproken word. In mijn omgeving in elk geval. Ook seks voor het huwelijk mag niet volgens het geloof. Achteraf sta ik hier ook achter omdat het een hoop kapot heeft gemaakt, maar ja je bent jong en verliefd.
Mijn moeder was erachter gekomen dat we seks hadden en was erg boos en teleurgesteld. Teleurgesteld was ze altijd al voor mijn gevoel, en nog steeds, omdat ik haar enige dochter ben, waar ze lang op heeft gewacht maar onze persoonlijkheden botsen altijd.
Ze had in die boze bui wel gezegd, als je dan toch seks hebt moet je maar aan de pil. Maar ik hoorde in haar stem de irritatie en teleurstelling dus vroeg niet verder. Ik wilde wel naar de dokter gaan maar was bang dat mijn moeder het dan te weten zou komen.. dom achteraf.. en het zat er dus al aan te komen. Ik werd zwanger (17 jr).
Lydia: Adoptie daarentegen leek mij een heel goed idee, maar dit was geen optie volgens mijn vriend en familie.
Ik heb nooit kinderen gewild en werd erg depressief. Mijn hele zwangerschap ben ik depressief geweest. Vanuit mijn geloof is abortus geen optie. Adoptie daarentegen leek mij een heel goed idee. Maar dit was geen optie volgens mijn vriend (toen inmiddels al man) en familie. We woonden tijdelijk bij mijn ouders in huis. Dit huis was alleen verkocht en moest 2 weken na mijn uitgerekende datum opgeleverd worden.
Mijn man studeerde nog en ik moest dus het geld binnen zien te halen. Mijn verlof was eigenlijk mijn ontslag. De laatste maanden ben ik nog depressiever geworden. Tegen de verloskundige durfde ik niet te zeggen dat ik depressief was omdat ik bang was dat ze ging zeggen: je hebt er toch zelf voor gekozen om het te houden!? Nu denk ik dat zal ze vast niet gezegd hebben.
Ik schaamde mij voor mijn buik en was wel 20 kilo aangekomen. Hierdoor is mijn lichaam op deze leeftijd al uitgezakt. Ik zit daar nu nog steeds erg mee. Ik ben er heel erg onzeker door geworden en voel me onbegrepen. Mijn vrienden hebben mij allemaal laten zitten. Toen de bevalling eraan kwam was ik helemaal in paniek, maar uitte dit niet. Ze zouden denken; je wilde het toch zelf houden? Maar ik wou het helemaal niet! Bevallingen zijn altijd zwaar, maar een ongewenst kind op de wereld zetten voor je familie is echt vreselijk.
Na mijn bevalling heb ik veel problemen gehad met mijn blaas door een aangeboren afwijking. Ik ben daar wel aan geopereerd maar zo hoorde ik van mijn moeder na de bevalling, dit zou allemaal fout kunnen gaan als ik een kind zou krijgen. Waarom had ze dat niet eerder gezegd? Van mijn 2e tot mijn 12e heb ik hier namelijk voor in het ziekenhuis gelopen! Ik ben erg teleurgesteld in mijn moeder, maar vooral ook in mezelf.
Lydia: Nu hou ik wél van mijn dochter, heel veel zelfs, maar ik ben moeder en dit heb ik nooit willen zijn.
Na ruim 3 maanden kon ik eindelijk veel zelf plassen. In die tijd ben ik ook nog 2 keer verhuisd met mijn man en dochtertje. Ik heb me vanaf het begin van mijn zwangerschap tot dat mijn dochtertje 1 was verschrikkelijk alleen gevoeld. En nu vaak nog steeds. Inmiddels ben ik nog een keer verhuisd, heb ik EMDR therapie achter de rug voor zwangerschap/bevalling en met een aantal psychologen in gesprek geweest (de psychologen hebben alleen niet geholpen).
Nu hou ik wél van mijn dochter, heel veel zelfs, maar ik ben moeder en dit heb ik nooit willen zijn. Ik heb het gevoel alsof ik niet meer leef, een hoop zorgen erbij, ook financieel.(mijn man werkt wel, maar ik kan nergens een baan krijgen terwijl ik overal solliciteer, netjes ben en altijd hard heb gewerkt), maar dat ik leef voor mijn dochtertje en man.
Ik voel me nog steeds erg onbegrepen. Gelukkig is mijn relatie wel weer helemaal goed en kunnen we alles delen. Maar wanneer een ex-vriendin zegt 'ik wil ook zo graag zo'n kindje' wanneer ze mijn dochter ziet, ben ik boos, verdrietig en voel ik me machteloos. Ik weet haast niet meer wie ik ben, het enige wat ik doe is zorgen voor.
Toch blijf ik hopen dat de toekomst beter wordt. Ik moet toch ook een blije moeder zijn voor mijn kind en man? Voor mezelf hoop ik het natuurlijk ook, ik moet wel, want als je geen hoop meer hebt. Dit verhaal schrijf ik omdat er niks bekend is over christelijke tienermoeders. Geloof speelt een hele grote rol. En niet iedere moeder wordt vanzelf blij als het kind er is, integendeel.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
