Sinds januari 2020 is Stichting Adoptievoorzieningen gefuseerd met Fiom. De fusie zorgt ervoor dat alle kennis en expertise rond afstand en adoptie in Nederland samenkomt in één organisatie. Vandaag vertelt Mandy, Video Interactiebegeleider Gehechtheid bij Adoptievoorzieningen, hoe haar werkweek eruit ziet.
Mandy werk sinds juli 2022 als Video Interactiebegeleider Gehechtheid bij de afdeling Nazorg van Adoptievoorzieningen. Hiervoor was zij werkzaam als ambulant hulpverlener en vanuit die functie heeft zij de kracht van het werken met videobeelden mogen ontdekken en werkt hier nu met veel passie mee. Inmiddels is zij ook in opleiding tot Sherborne Samenspel pedagoog.
Dag 1
Mijn werkweek start ik vanuit huis. Na het doornemen van mijn mailbox bereid ik mijn eerste afspraak voor, een nabespreking van videobeelden met adoptieouders. Ik maak een levenslijn over het leven van hun dochter tot nu toe. Indrukwekkend, wat dit meisje op haar jonge leeftijd al meegemaakt heeft. Vervolgens analyseer ik de gemaakte video opnames van enkele weken geleden. Het zijn prachtige opnames, van één op één momenten met dochter en één van de ouders, maar ook van gezamenlijke momenten met z’n drieën. Ik selecteer de momenten die iets kunnen vertellen over de hechting tussen het meisje en haar ouders.
De ouders zijn in de nabespreking verrast wat te zien is in de beelden. ‘We wisten wel dat we goed bezig waren, maar toch is de bevestiging erg fijn.’ Ouders staan ook te kijken van hoeveel er te zien is in enkele minuten tijd. Naast het benoemen van wat er al goed gaat, sta ik met ouders ook stil bij hun hulpvraag, hoe een escalatie te voorkomen. De beelden spreken voor zich, ik hoef alleen een vraag te stellen en ouders komen zelf tot een waardevol inzicht: ‘Alleen zijn is niet fijn voor haar, ze heeft ons echt nog nodig. Wanneer zij zich te eenzaam voelt en wij haar onvoldoende aandacht geven, kan haar gedrag lastiger worden. Zoals vorige week toen we door eigen bezigheden haar een dag te weinig aandacht gaven.’ Ouders concluderen dat ze vaker het lijntje met hun dochter willen houden en meer nabijheid willen bieden ook als zij zelf met iets bezig zijn, ze hebben de indruk dat ze daarmee boze buien kunnen voorkomen. Ik geef nog mee dat het soms ook lastig kan zijn in het dagelijks leven, bijvoorbeeld wanneer je als ouder zelf in gesprek bent. Het kan dan helpend zijn om je kind aan te raken of te zeggen ik hoor je en kom zo bij je. Dit gaan ze uitproberen.
In de auto terug besef ik me hoe dankbaar het werk is dat wij doen. Door met aandacht te kijken naar wat er is in een moment, krijgen ouders vaak zelf al inzichten in hetgeen ze goed vinden gaan of graag anders willen doen. Zoveel antwoorden hebben zij al in zichzelf, dat geeft hen vertrouwen. Waar nodig kan ik dit nog aanvullen vanuit mijn ervaring en kennis.
In de middag werk ik vanuit huis en heb ik nog diverse videobel afspraken, onder andere met twee scholen, waar adoptieouders een hulpvraag hebben. Aan het eind van de middag heb ik nog een uur leestijd ingepland, om me te verdiepen in een boek over traumasensitief lesgeven.
Dag 2
Om negen uur start ik de dag met een videogesprek met adoptieouders. Vader gaf gisteren in het gesprek met school aan dat hun zoon veel spanning heeft in de afgelopen weken. Ik had voorgesteld deze ochtend met beide ouders te videobellen. Tijdens het videogesprek zit de spanning bij beide ouders hoog, ze zijn geïrriteerd en gefrustreerd en merken dit ook bij hun zoon. Ik laat hen vertellen wat zij ervaren en erken dat het lastig is, voor zowel ouders als hun zoon. Op mijn vraag wat zij op dit soort momenten wel eens hebben ingezet wat hielp, benoemen zij enkele voorbeelden, zoals een boekje lezen op schoot of in het avondritueel helpen met het poetsen van zijn tanden. Ook geef ik ouders nog wat tips, om het avondritueel wat meer ontspannen te laten verlopen. Dit geeft ouders vertrouwen om vanuit rust de avonden in te gaan.
Na nog wat ‘regelzaken’ vertrek ik aan het einde van de ochtend richting het noorden van Gelderland voor het maken van de eerste video-opname van vandaag. Na een uur bij het gezin te zijn geweest, rijd ik richting het noorden van Limburg voor de tweede opname van vandaag.
Bij thuiskomst bereid ik nog mijn intervisie inbreng voor de volgende dag voor.
Dag 3
Vandaag ga ik naar ons kantoor in Houten. Ik had gepland om er op tijd te zijn zodat ik nog wat dingen uit kan werken of voorbereiden. Maar ik geef het bijpraten met collega’s voorrang en doe alleen het hoogstnodige. Binnen onze vaak solistische manier van werken, vind ik het altijd fijn en waardevol elkaar live te zien.
In de ochtend hebben we intervisie binnen ons team van Video Interactie Begeleiders Gehechtheid, om opnamebeelden of vragen te bespreken. We hebben hier drie uur de tijd voor, dat lijkt veel, maar we komen eigenlijk altijd tijd tekort. Ik breng de beelden in van een van opnames van gisteren. Het is fijn als mijn collega’s mee kijken en denken. Altijd leerzaam, we zien allemaal net andere dingen door de manier waarop we naar de beelden kijken. Andersom neem ik uit de inbreng van collega’s ook weer aandachtspunten mee die waardevol zijn voor mijn begeleiding van de gezinnen.
Tussen intervisie en de vergadering door wandel ik met collega’s buiten, even de frisse lucht in, zeer welkom op een werkdag van vooral zitten en binnen zijn. In de middag vergaderen we met het hele team Nazorg, waarin we zowel inhoudelijke als praktische onderwerpen bespreken.
Op de terugweg in de auto bel ik nog met een moeder. Ouders hebben vandaag een gesprek op een nieuwe school voor hun dochter gehad, moeder heeft de behoefte dit nog te delen aangezien we in de afgelopen weken intensief contact hebben gehad. Ze vertelt hoe blij ze is dat ze zich eindelijk gehoord en begrepen voelt op de nieuwe school. Moeder is emotioneel door alle opgelopen spanning in de afgelopen maanden. Ze bedankt mij, ‘voor de gesprekken waarin je zulke fijne vragen stelt en ons echt laat nadenken en voelen wat goed is voor onze dochter.’ Ze vertelt dat zij en haar man nu inzien dat het vertrouwen in de andere school onherstelbaar was en dat ze hebben kunnen ontdekken wat ze belangrijk vinden voor hun dochter: een plek waar ze echt gezien wordt.
Met een voldaan gevoel parkeer ik de auto thuis!