Als geadopteerd kind ga je er niet zo gauw vanuit dat je door je biologische vader of moeder gezocht wordt. Als dit gebeurd staat je leven even op z'n kop. Hoe dit proces verloopt en de impact die dat heeft, lees je weinig bij bijvoorbeeld Fiom. Ik kreeg via Fiom te horen dat m'n biologische moeder mij zocht. Dit terwijl ik met mijn adoptieouders niet door een deur kon. Ik had het idee dat als ik mijn 'verwekkers' ooit zou tegenkomen, ik ze wel even zou vertellen dat het hun schuld was dat ik zo'n 'rot' leven had.
Nu - 25 jaar en heel veel praten met de juiste mensen (en uiteindelijk ook mijn adoptieouders) later - blijkt het ook goed uit te kunnen pakken. Het is de kunst om te relativeren en te plaatsen. Dit kost veel tijd die je er in eerste instantie niet voor over hebt.
Adoptie is niet vanzelfsprekend en heeft een ingrijpende reden voor de biologische ouder(s). Dit besef is voor een adoptiekind niet zo logisch. Dat merkte ik bij de praatgroep van Fiom. Ik was de enige die gezocht werd. De anderen van de groep namen mij mijn twijfel zeer kwalijk.
Ik heb mijn biologische moeder en daarna mijn vader leren kennen. Met mijn bio-moeder heb ik nog steeds contact. Heel goed zelfs. Mijn bio-vader zie ik niet meer.
Wat ik wil vertellen is dat de situatie twee kanten op kan gaan. Positief dan wel negatief. Ook daarin kun je uiteindelijk een middenweg vinden. Ik ben niet de enige met een verhaal als dit, maar kan misschien anderen steunen of helpen om het een plaats te geven.
Bij het zoeken naar ouders kan ik niet helpen, maar over gezocht worden door de biologische ouder(s) kan ik mijn ervaringen delen. Zelfs in dit geval zijn er tweestrijdige gevoelens.
Als initiatief zou ik het een goed idee vinden om ook deze kant van adoptie te vertellen. Omdat het gezocht worden toch anders is als het zelf opzoek gaan naar je biologische ouders. Als ik adoptie 'kinderen' daarmee kan helpen, bij deze.