22/12/2020 - Tekst: Angela Jans
De gevolgen van corona zijn divers. Voor geadopteerde Agnes Holtus (56) bleek het dé gelegenheid om nu eindelijk eens dat ene boek over haar leven te gaan schrijven. ‘Mijn dochter las het beginnetje dat ik had gemaakt en zei: “Mam, het pakt me meteen, je moet hiermee door.” Binnen zes maanden was het af.’
Het voelt als een bevrijding. “Ook omdat bijna niemand in mijn omgeving wist dat ik geadopteerd ben. Ik had het er nooit over, wilde het niet weten. Vroeger als kind voelde ik me altijd al anders dan de anderen. Ook al toen ik zelf nog niet wist dat ik was geadopteerd. Ik was bang dat ik er niet meer bij zou horen als anderen dít wisten. Dus als iemand riep: ‘Jij lijkt helemaal niet op je vader!’, antwoordde ik snel: ‘Klopt, ik lijk op mijn moeder’ – als die er op dat moment niet bij was natuurlijk.”
“Als enige in de familie had ik sproeten”, vertelt ze. “Anderen letten daar misschien helemaal niet op, maar ik wel. Ik denk dat ik een jaar of zeven was toen ik hoorde dat ik was geadopteerd. Mijn moeder kwam op de rand van het bed zitten en zei dat ze iets belangrijks moest vertellen, voordat iemand anders dat misschien zou doen: zij en papa waren niet mijn echte ouders. Vanaf dat moment was ik er iedere minuut van de dag mee bezig.”
Maar dat liet ze de buitenwereld niet zien. Niet als kind, en later als volwassene ook niet. “Door het boek kom ik nu voor het eerst in contact met andere geadopteerden. Een collega van de Luisterlijn bijvoorbeeld, zij blijkt ook geadopteerd te zijn. Dat wisten we niet van elkaar. Zij is de eerste geadopteerde waarmee ik het bespreek. Nadat we erachter kwamen, hebben we de hele avond zitten appen. Heel bijzonder, heel veel herkenning. Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik de enige was die zich zo voelde, nu blijkt dat dus niet zo te zijn.”
Ervaringen delen
In haar boek Moede(r)loos schrijft Agnes over haar geboorte in Moederheil in Breda in 1964, haar adoptie vijf maanden later, en allerlei gebeurtenissen in de jaren daarna. Van haar leven als jong adoptiekind tot haar huwelijk, het krijgen van kinderen, de scheiding, het overlijden van haar adoptieouders en het vinden en daarna weer verliezen van haar biologische moeder.
Door te gaan zoeken naar haar roots heeft ze geprobeerd de gaten in haar geschiedenis te vullen om zo haar identiteit en zelfvertrouwen te hervinden. Of zoals ze in haar boek schrijft: “Zonder je geschiedenis te kennen kun je ook het heden niet begrijpen. Een last die veel geadopteerden met zich meedragen en waar ze soms onder gebukt gaan.”
Alle ups en downs die zich in haar leven voordeden, komen langs in het boek. “Door het allemaal op te schrijven wilde ik op de eerste plaats mijn eigen leven de revue laten passeren. Maar daarnaast hoop ik ook, door deze ervaringen te delen, anderen een hart onder de riem te steken door herkenning, of andere mensen te laten weten hoe het voelt om geadopteerd te zijn. Al, laat ik vooropstellen, ben ik heel goed terechtgekomen. Mijn adoptieouders waren echt mijn ouders en dat zijn ze nog steeds.”
Als volwassen vrouw had Agnes jarenlang goed contact met zowel haar adoptiemoeder als haar biologische moeder. Ongeveer vier jaar nadat haar adoptiemoeder was overleden wilde haar biologische moeder echter plotseling zonder duidelijke reden geen contact meer. Dat was tien jaar nadat Agnes haar had gevonden. Het maakte haar boos en voor haar gevoel wederom ‘moede(r)loos’, de titel van haar boek. Al voelde dat al zo vanaf het moment dat ze te horen had gekregen dat ze was geadopteerd.
Loslaten
“Ik was vooraf door deskundigen gewaarschuwd dat het kon gebeuren dat het contact weer wordt verbroken. Dit fenomeen komt kennelijk vaker voor. Maar toch was ik erg verrast. Ik ben heel lang ontzettend boos op haar geweest, snapte er niks van. Inmiddels heb ik het losgelaten. Ik weet dat ze een heftig leven heeft gehad met veel ellende en ik ben blij dat ik daar niet in mee ben gesleept, dat ik goed terecht ben gekomen bij mijn adoptieouders.”
“Dat ze me als baby had afgestaan, daarvoor kon ik ergens nog wel begrip opbrengen. Voor deze gebeurtenis had ik geen begrip en dacht ik: hoe is het mogelijk dat je me dit een tweede keer flikt? Nu ben ik vooral blij dat de rust weer terug is in mijn eigen gezin. Ik probeer te kijken naar de positieve dingen in het leven en blijf niet hangen op dat ene stukje. Ik weet niet eens of ze nog leeft maar ik heb er geen last meer van. Al ben ik blij dat ik haar wel een tijd in mijn leven heb gehad, dat mijn kinderen haar hebben gekend. De nieuwsgierigheid is weg. Ik heb antwoord gekregen op vragen als: waarom heb je me afgestaan? Ik ben heel blij dat ik zelf andere keuzes heb kunnen maken, ik heb mijn kinderen niet zomaar op de wereld gezet, ik heb een sterke band met hen en extreem voor hen geknokt om ze het gevoel te geven dat zij er wel mogen zijn en gewenst zijn.”
“Het is fijn om door publicatie van het boek herkenning te vinden bij andere geadopteerden. Te weten: ik ben niet raar of stom omdat ik geadopteerd ben. Dat is echt verhelderend. En al zeg ik hier nu wel dat ik het los heb gelaten, het komt nog steeds voor dat ik in de stad loop en denk: dat zou mijn vader kunnen zijn. Want hem heb ik nooit gevonden. Caroline Tensen komt weer met een nieuw televisieprogramma waarin ze gaan zoeken, daar heb ik me toch weer voor aangemeld.”
Info
Moede(r)loos. De boeiende en emotionele zoektocht naar de roots van een adoptiekind. Onder meer verkrijgbaar via boekenbestellen.nl en bol.com, prijs 16,49 euro en te bestellen in alle boekwinkels.
