Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
9 februari 2022
De laatste tonen van de melodie dwarrelen door het huis, maar dan zijn ze echt weg. Het liedje is afgelopen en de muziek is gestopt. Dit betekent dat we stoppen met voetballen en dat mijn zoon zich klaar gaat maken om straks naar bed te gaan. “Kom, het is tijd om naar boven te gaan en te douchen”, zeg ik tegen hem. Ik zie aan zijn gezicht dat hij daar vandaag dus echt geen zin in heeft.
Hij gaat op de grond zitten en doet zijn armen demonstratief over elkaar. Het geluid van zijn vrolijke lach van zojuist heeft plaats gemaakt voor iets wat je het beste kunt omschrijven als een combinatie van brommende en grommende keelklanken. De radertjes in mijn hoofd draaien meteen op volle toeren, ik wil graag weten waar deze reactie vandaan komt. Ik doe een aantal pogingen om er achter te komen waarom hij niet onder douche wil.
“Je vindt het jammer dat we niet meer kunnen voetballen, je vindt het niet leuk dat deze dag voorbij is, je bent teleurgesteld want…” Het enige antwoord dat ik krijg is een brom. Oké, nog een poging: “Je vindt het jammer dat het nu tijd is om te gaan douchen, want dat betekent dat oma zo komt en papa en mama weggaan.” Dan barst hij in tranen uit, “Ja ik wil niet jullie straks weggaan”, zegt hij snikkend.
Ja, dat weggaan in de avond is een lastige zaak. Het bed ritueel zonder papa of mama blijft spannend. Soms is het geen probleem, dan vindt hij het leuk als oma hem naar bed brengt. Bij oma mag hij altijd net iets langer spelen of lezen voor het slapen gaan. Maar een andere keer is het gewoon helemaal niet leuk dat papa of mama het vaste bed ritueel niet kunnen doen. Het is niet leuk dat de fijne dag wordt afgebroken, doordat een ‘indringer’ de dag net even iets anders afsluit dan wij met z’n drieën altijd doen.
Ik ben er inmiddels achter gekomen, dat afwijken van het vaste bed ritueel het meeste impact heeft in het weekend. In het weekend brengen we meer tijd met elkaar door, gewoon omdat we dan allemaal thuis zijn en niet aan het werk of op school zijn. En dat is heel fijn, veilig en heerlijk vertrouwd. Dan is het gewoon niet leuk en een tikkeltje oneerlijk, in de ogen van mijn zoon, dat papa en mama die fijne dag afbreken door samen weg te gaan. En we de dag niet met z’n drieën volgens de vertrouwde routine af kunnen sluiten.
Ik vind het heerlijk om te merken dat hij denkt dat alles in ons gezin om hem draait. Er draait ook heel veel om dat vrolijke, ondeugende en onmisbare mannetje, maar zo af en toe draait het ook om andere dingen. Om papa en mama bijvoorbeeld. Als het aan mijn zoon ligt wordt het verboden dat ouders ’s avonds samen weg gaan zonder hun kind, en dat vaste routines zo nu en dan doorbroken worden.
Als hij daar over dertig jaar nog zo over denkt, mag hij dat zelf doorvoeren. In ons gezin kiezen we soms even voor tijd met z’n tweeën en dan zijn we creatief om zijn verdriet in goede banen te leiden en een plekje te geven.
Ik til hem op van de grond en snikkend en snotterend kruipt hij op schoot. Ik vertel hem dat ik begrijp waarom hij zo verdrietig is en dat ik het ook jammer vind dat er een einde aan deze gezellige dag gekomen is. Dan doet hij nog een laatste poging: “Maar waarom gaan jullie dan samen weg, vorige keer ging papa alleen weg?” Ik besluit om hier niet verder op in te gaan, ik ben hem geen verklaring schuldig waarom weg gaan. Ik zeg dat papa’s en mama’s gewoon wel eens samen weggaan. Punt, geen discussie, dat is een feit.
Maar, ik opper wel een idee: “Op je ene arm spuiten we het luchtje van mama en op je andere arm spuiten we het luchtje van papa. Als je dan in bed ligt, kun je ons geurtje ruiken en aan ons denken. Dan zijn we toch een beetje bij je.” Zijn ogen beginnen te stralen, dat vindt hij ook een heel goed idee. “En dan nu tanden poetsen en onder de douche, dan ben je klaar voordat oma komt!” Wanneer oma er is, gaat het afscheid nemen goed. Hij wil nog een extra dikke knuffel, maar dan gaan we echt weg.
Onderweg zie ik een vlek op mijn verkreukelde kleding, ergens ter hoogte van de plek waar zijn gesnik en gesnotter plaats heeft gevonden. Ik kan me er niet meer druk om maken. Dat hoort erbij als een papa en mama samen ’s avonds samen weggaan. Als je even voor tijd met z’n tweeën kiest en je het ouder-zijn gaat toepassen in situaties waarbij er af wordt afgeweken van de vaste veilige routines. Ik sta telkens weer versteld welke creatieve en intuïtieve ideeën het moederschap bij me naar boven brengt, I love it! Oké, I love die vlek iets minder.
