Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
1 december 2021
“Mama, ik kan steeds maar niet slapen enzo’’. Het is bedtijd voor mij, maar mijn zoon ligt nog steeds wakker. Dit is de derde week op rij dat hij elke avond wakker ligt en laat in slaap valt. Ik probeer er de laatste dagen achter te komen waarom dit zo is, maar ik kom er niet echt achter. Zijn nachtlampje is al een tijdje stuk, maar de avonden daarna sliep hij gewoon vlot in. Hij denkt nergens aan, zegt hij, en als hij eenmaal slaapt, dan slaapt hij ook heerlijk door tot de volgende morgen. Hij heeft genoeg energie om naar school te gaan en te spelen, dus ik maak me er niet heel veel zorgen om. Toch blijft het wel in mijn hoofd zitten, want dit moet een oorzaak hebben en het moet niet nog een aantal weken voortduren zo.
“Mama, we hebben vandaag Sinterklaasjournaal gekeken in de klas!” Stuiterend komt hij de school uit rennen. “Oh, wat leuk zeg! Het was wel spannend denk ik?”, reageer ik schijnbaar vrolijk. Ai, wat baal ik hiervan zeg. Vorig jaar werd er in de klas geen aandacht gegeven aan het Sinterklaasjournaal en ik had gehoopt en verwacht dat het dit jaar ook het geval zou zijn, maar helaas.
De komende vier weken is mijn zoon zenuwachtig of alle pakjes wel op tijd in Nederland zijn, of de Pieten zijn schoentje kunnen vinden en of het pakjesruim wel open gaat. Lieve juf, mijn zoon vindt het moeilijk om vier (!) weken met Sinterklaas spanning om te gaan, dus graag in het vervolg even een voorwaarschuwing.
Dat koppie van hem zit vol met die spanning. Eerst was het de lampionnenoptocht met Sint Maarten, nu is het de komst van Sinterklaas en daarna volgt nog het Kerstfeest. Heel erg leuk allemaal, maar het schopt de dagelijkse gang van zaken behoorlijk in de war. Het liedje voor de lampionnenoptocht wordt namelijk in bed luidkeels geoefend. In bed wordt de dag nog eens doorgenomen en het Sinterklaasjournaal wordt keer op keer in dat hoofd afgespeeld.
“Wat is er harder dan een metalen hamer? EEN METALENHAMER!”, klinkt het uit zijn slaapkamer wanneer ik boven kom.
“Als ik zoet ben geweest krijg ik toch iets in mijn schoentje?” “Nee hoor, jij krijgt iets in je schoentje omdat Sinterklaas iedereen een cadeautje geeft en gewoon omdat jij J. bent.” Waarom zitten we zo vast aan dat voor-wat-hoort-wat denken en wordt dat onze kinderen van jongs af aan al ingeprent? Op zo’n moment gaat het kinderfeest me enorm tegenstaan.
Toch kan ik het nog niet over mijn hart verkrijgen om mijn zoon te vertellen dat het allemaal een groot toneelspel is. Dat de pakjes al lang en breed gekocht en ingepakt op zolder liggen. Ik wil hem zo graag laten meegenieten van het feest, maar waar ligt de grens? Ik weet het voor nu even niet.
Dus hebben we de uitdaging om tot aan 5 december dat koppie voor het naar bed gaan zo rustig mogelijk te krijgen en de spanning kwijt te raken. We praten elke dag over de belevenissen van de Pieten op de stoomboot en in het Sinterklaashuis. Over het komende feest van Ozosnel en het kaartje dat naar hem gestuurd moet worden. We kletsen over de Hoofd Piet die zich zorgen maakt om de pakjes, maar dat mama zich hier geen zorgen over maakt en jij dat ook niet hoeft te doen. Het ‘metalen hamer grapje’ vertellen we 101 keer tegen elkaar en elke keer liggen we dubbel van het lachen. Laat die spanning er maar fysiek uitkomen.
Het kapotte nachtlampje hebben we ook vervangen en er prijkt een stickerkalender in de woonkamer. Die aftel stickerkalender had er van mij niet hoeven hangen, maar mijn zoon vroeg er zelf om. Het geeft hem rust om te zien hoeveel nachtjes het nog zijn tot aan 5 december. Rust, regelmaat, routine en overzicht is wat hij nu weer hard nodig heeft, dus probeer ik hem dat zoveel mogelijk te geven. Ook gaan we elke avond weer regelmatig bij hem kijken als hij in bed ligt voordat hij slaapt. Dat geeft hem rust, vertrouwen en veiligheid. Hij heeft het nu allemaal weer extra nodig.
“Ik kan bijna niet wachten tot de pakjes komen op 5 december, mama!”, “Nee lieverd, ik ook niet…”
